Monniken, karaoke en ingewanden

Lieve mensen, dit verhaaltje hoorde eigenlijk nog bij vorige week, de vakantieweek. Ik vond het vorige verhaal lang genoeg dus hier deel twee! Deze week is de stage begonnen maar daar zal ik jullie de details van besparen.

Sina - onze ‘Cambodutch’ gids en tuktuk driver- heeft ons meegenomen naar de plek waar hij zelf een aantal jaren monnik is geweest. Het is een complex met slaapzalen en een paar tempels, waar monniken les krijgen, kunnen bidden en slapen. Toen Sina hier woonde waren ze met bijna 50 man hier en deelden ze één douche en twee toiletten. We hebben een rondleiding gekregen over het terrein waarbij Sina ons veel over monniken en het Boeddhisme heeft verteld. Ik heb altijd gedacht, ook de eerste week hier in Cambodja dus, dat monniken hele spirituele mensen zijn die hebben gekozen om hun leven ‘te geven’ voor Buddha. Nou, niets is dus minder waar. Het zijn straatschoffies die geen cent te makken hebben maar wel naar school willen. Dus ze worden monnik en krijgen gratis scholing, eten en onderdak. Dit klinkt allemaal wel heel leuk, dat valt dan wel mee. Ze moeten zich aan tien regels houden die echt niet zo makkelijk zijn. Ook moeten ze alles met elkaar delen en leven in erbarmelijke omstandigheden. Ze leven van giften en mogen dus ook geen geld verdienen. Overal op straat staan hele kleine (ik noem het maar even) tempelhuisjes op een paal. Hierop staat wierrook te branden en offeren mensen eten aan Buddha. Hongerige monniken eten dit er dan weer vanaf.

Sina heeft ons laten zien hoe monniken de oranje doeken op verschillende manieren dragen. Mij is verteld dat de kleur van het oranje (donker, licht, fel..) aangaf hoe lang monniken en monnik waren. Dus als ik op straat een monnik in een donker-oranje gewaad tegenkwam, dacht ik dat hij heel serieus was met Buddha enzo. Nou niet dus. Ze mogen kiezen welke van de zeven kleuren ze het mooiste vinden…

Daarna, wat wel echt heel leuk was, werden we gezegend door een monnik die (geloof ik) wel echt serieus was, hij was namelijk al sinds 1981 monnik. We moesten eerst met ons handen van ons voorhoofd naar de vloer, drie keer danken naar een Buddhabeeld, daarna drie keer naar hem. Daarna ging hij een beetje onverstaanbaar zitten brabbelen en besproeide ons met een bosje takjes met jasmijnwater. Daarna kregen we een armbandje om, ik weet eerlijk gezegd niet meer precies waarom dat was, maar het is wel een heel leuk aandenken.

’s Avonds was het tijd voor de karaoke. Het was in een chique de friemel gebouw met allemaal zaaltjes die je afhuurde. Wij zijn met de hele groep en een aantal Cambodjaanse vrienden naar binnen gegaan, waar je eerst je camera moest afstaan. Die mocht dus gewoon niet mee naar binnen. Geen idee waarom, misschien worden hier heftige feestjes gehouden of wordt er wel in het één of ander gehandeld in die kamertjes… De Cambodjaanen begonnen met hun kattengejank waarna de Nederlanders niet lang achterbleven. Ik heb een half jaar geleden een operatie aan m’n stembanden gehad, en heb hier sowieso al veel last van ventilatoren en airco’s. Ik kon dus niet meeblèren met de rest, super jammer want het was echt heel gezellig en iedereen ging helemaal los. Eerste uurtje vond ik leuk om te kijken maar daarna verveelde ik me toch wel heel erg. Maargoed, de avond uitgezeten en met de beschonken tuktuk drivers (ja, die deden ook mee) weer naar huis. Wat je ’s nachts op straat tegenkomt vond ik toch wel heftig. Dat mensen een hangmatje in hun tuktuk ophangen om te slapen wist ik al, maar ze slapen dus ook gewoon op scooters. Hoofd waar je kont normaal zit en knieholtes op de handvaten. Als ze al een scooter hadden, want ik heb ook mensen zonder dekentje gewoon op de stoeptegels zien liggen. Hoeren liepen er ook nog rond, wat ze niet echt voor de lokale bevolking doen maar vooral voor de westerse toeristen. Je ziet hier sowieso veel blanke oude mannetjes op straat die trots met jonge lokale vrouwen lopen te showen. Echt verschrikkelijk.

Van de week zijn we een keer uit eten geweest bij de Japanner. Ons Japans is nog slechter dan ons Khmers, dus we hebben even uitleg gevraagd bij de ober. Chicken Hizzard, wat is dat? De borst van een kip, vertelde hij ons. Lekker! Nou, mooi niet dus. Toen hij met mijn bestelling aankwam zag ik twee spiesjes met ingewanden op een bordje liggen. Een meisje uit de groep heeft opgezocht wat het was, maar ik wilde het niet weten voor ik het geproefd had. Taai dat het was, niet normaal! Smaak was te doen maar ik kreeg het echt niet weg. Resten uitgespuugd en gevraagd wat er zojuist in m’n mond zat. De spiermaag van een kip bleek het te zijn. Niet zo gek dus, dat ik het niet weg kreeg. Maargoed, dat was weer een leuke oefening voor de komende weken, dan ga ik namelijk naar het platteland waar ik slang, kakkerlak, vogelspin, sprinkhanen, kat en hond kan proeven. Kat en hond gaat me sowieso te ver, de rest wil ik wel proberen eigenlijk! Jullie horen nog van mijn bevindingen!