Jungletocht

Hoi allemaal! Ik ben blij jullie te vertellen dat ik de drie daagse jungletocht heb overleefd! Van een vriendin die in hetzelfde gebied zo een tour heeft gedaan heb ik wat spookverhalen gehoord over verdwalen en overnachten zonder tenten. Maar gelukkig kan ik jullie een ander verhaal vertellen :)

Stevige schoenen, check. Lange broek, check. Broek in sokken, check. Rugtas en water, check. Deet, check!

We zijn met een busje de jungle in gebracht waar we eerst een hele mooie begroeide tempel hebben gezien. Deze was eigenlijk nog mooier dan de begroeide tempel in Angkor Wat waar we eerder geweest waren, omdat deze nog zo puur is. Er staan meer dan duizend bomen op en in het complex en er waren amper toeristen. Door de wortels van de bomen is de helft ingestort, maar juist dat was heel erg leuk om te zien! Na hier een half uurtje te hebben rondgelopen zijn we gaan wandelen. Eerst door rijstvelden en andere plantages (in de brandende zon, heet!) en daarna zijn we vooral de berg op geklommen (inspanning, heet!). Ik ben zoveel mogelijk voorop gebleven omdat dat het lekkerste loopt voor mij maar ik moet toegeven dat ik het toch wel heel erg zwaar vond. Ik ben de laatste jaren niet echt de sportiefste geweest waardoor mijn beenspieren het toch wel zwaar hadden. De tour was erg goed verzorgd dus lunch en extra flesjes water werden voor ons meegesjouwd door onze gids Wonder en door twee ‘sjouw mannetjes’. Verder liep er voorop ook nog de Bosjesman met zijn mes te zwaaien om uitstekende weg te halen. In dit gebied staan 52 tempels die je onderweg kan tegenkomen, de meeste hiervan zijn verlaten. Heel gek, in the middle of nowhere! Maar wat ik eigenlijk nog raarder vond is om af en toe huizen tegen te komen. Ik kan het mij gewoon echt niet voorstellen hoe het is om hier te wonen. Voor drie dagen is het leuk maar permanent? De huisjes stellen niet veel meer voor dan een vloertje met een dak erboven waar vaak een moeder, vader, kindjes, honden en varkens rondlopen. Na vier of vijf uur kwamen er twee “Chinese Buffalo’s” (Een soort mini tractors met laadbak) ons ophalen om ons naar de homestay te brengen waar we zouden overnachten. Het pad hiernaartoe was heel slecht waardoor we al snel vast kwamen te zitten in de blubber. Stukje lopen tot het beter werd. De modder verdween dus we zijn weer ‘ingeladen’. Maar om nou te zeggen dat het pad beter werd....Het verschil tussen de linker en de rechterband was af en toe namelijk wel een halve meter waardoor het nog een hele sport was om er in te blijven zitten! Echt lachen!

De homestay was luxer dan verwacht. Er was een wc! Om te douchen was er een grote bak water waar je met een klein emmertje water over jezelf heen kon gooien. We sliepen met z’n alle in een grote ruimte op dunne matjes met klamboe. Iedereen was doodop dus we zijn lekker gaan slapen. Het maakt niet uit waar je mij neerlegt, ik slaap toch wel. Ik heb dingen gehoord over harde regen, onweer en gekraai van hanen. Ik heb er niks van meegekregen en heb als een roosje geslapen, ideaal!

De volgende ochtend de tocht voortgezet, met als einddoel de waterval waarnaast we zouden overnachten. Sinds we hier zijn, zijn er in de groep zijn al redelijk wat ziek/zwak/misselijken. Ik heb hier tot nu toe gelukkig nog geen last van gehad. Juist tijdens zo een zware jungletour spelen kwaaltjes op dus zijn er helaas wat mensen afgevallen. Onderweg zijn we weer een verlaten tempel tegengekomen, een pagode die nog bewoond word door monniken, grote beelden van dieren en een vleermuizengrot. Deze dag was de route redelijk plat maar hebben we eindelijk de mooie uitzichten gehad, waarvoor we ons de dag daarvoor zo in het zweet gewerkt hadden! Ook hebben we wat kleine riviertjes overgestoken door over boomstammetjes te lopen. Het laatste stuk ging met de pick-up. Vier mensen binnen, twee op het dak en tien in de achterbak. Ook deze route bestond vooral uit rotsen, blubber en takken waarvoor gebukt moest worden. Gezien het parcours had ik verwacht dat de auto in twee stukken zou breken, maar we zijn zonder lekker banden e.d. aangekomen bij de waterval waar de afvallers ons al op stonden te wachten. Meteen een verkoelende duik genomen. Heerlijk! De waterval is (naar eigen schatting) een metertje of 15 tot 20 hoog en werkelijkwaar prachtig! Midden in de bushbush. Met van die dokter fish visjes in het water die aan je tenen knabbelen om de dode huidcellen eraf te eten.

Die nacht sliepen we in drie persoonshutjes die bestaan uit een vloer en een dak, zonder muren dus. Super leuk zo in de buitenlucht, naast de waterval. Helaas verliep de nacht wat minder rustig dan ik mij had voorgesteld. Mijn hutgenootje Nina werd ziek en ik ben ieder uur met haar meegelopen naar de “wc”. Echt heel rot voor haar, zo midden in de bushbush. Wel heb ik hierdoor goed kunnen genieten van de sterren. Zó mooi en zó veel! Ik dacht dat het in Frankrijk al mooi was maar dit slaat alles. Ik wist echt niet dat er zoveel sterren in de ruimte waren.

Gelukkig toch nog twee uur kunnen slapen waarna de laatste jungledag begon. Eerst kwamen we langs een soort dorpje waar een heel groot liggend Buddhabeeld uit een rots was uitgehakt. Weer een stuk gelopen waarna we de rivier met de duizend Linga’s overstaken. Je ziet hier in alle tempels vierkanten met een bolle paal erin. Het vierkant staat voor de vagina en de paal voor de penis. Als je water over de penis heen gooit komt dit in het vierkant terecht en stroomt het er aan de voorkant uit. Dit water wordt heilig, en als je het aanraakt vind je de perfecte partner en wordt je vruchtbaar. In de rivier die we overstaken zijn deze vormen uitgehakt uit de bodem. Wij hebben dus niet alleen het heilige water aangeraakt, we zijn zelfs over de penissen heen gelopen. Als het nou niet goed komt met die perfecte partner van mij weet ik het ook niet meer! Het aanraken van de bodem mocht trouwens niet stond er op een bord, laat staan er overheen lopen. Toen er een mannetje kwam heeft onze gids deze omgekocht waarna we de tocht weer konden voortzetten. Het laatste stuk bestond vooral uit een hele lange trap naar beneden. Onderweg weer een pagode tegengekomen en een jong van een soort katachtig beest. Het leek een beetje op een lynx ofzo. Hij was in de jungle gevonden en in een klein kooitje gestopt “want in het bos zou hij zichzelf niet kunnen redden of gevangen worden door stropers”. Dus stopten ze hem maar in een mini kooitje, super zielig. Onderaan de berg werden we opgewacht door een busje die ons weer naar de bewoonde wereld heeft gebracht. Alhoewel de eerste dag zwaar was is de tocht mij alles meegevallen. Ik vond het echt een hele gave ervaring!

De groep valt vanaf nu uiteen zodat iedereen aan zijn project kan gaan werken. Ik ga met mijn twee groepsgenootjes en de twee meiden van verloskunde naar Battambang, een provincie tegen de grens van Thailand aan. Voor de reis van Siem Reap naar Battambang konden we kiezen tussen de bus en de boot. Een aantal meiden waren bang om zeeziek te worden dus zijn alleen één ander meisje van de groep en ik op de boot gestapt. De wekker ging om 5 uur al omdat de boot vroeg zou vertrekken. Ik had het eigenlijk al kunnen weten, maar dit liep natuurlijk niet helemaal zoals gepland. Het pick-up busje kwam bijna anderhalf uur te laat, in het busje moesten een aantal meer mensen mee dan dat er stoelen waren, de Fransen op de rij achter ons waren het hier niet mee eens en gingen helemaal over de zeik tegen de chauffeur, na tien minuten onderhandelen zaten we er dan toch echt met 13 personen en 13 backpacks opgepropt in en bij de boot aangekomen ging ook alles makkie aan waardoor de reis al flink wat vertraging had. Maargoed, de bootrit zou maar 4 uurtjes duren, dachten we toen nog…

De houten bankjes gingen al snel vervelen dus zijn we lekker op het dak gaan zitten. Lekker in het zonnetje en het windje en écht genieten van het uitzicht. Het eerste half uurtje zag het eruit alsof we door een onderwater gelopen bos voeren (wat waarschijnlijk ook gewoon zo was) en daarna staken we het Tonlè Sap meer over. We voeren constant door floating forest wat werd afgewisseld met drijvende dorpen. Ik heb echt zitten genieten daar op die boot, het was heerlijk. Het was heel bijzonder om te zien dat mensen daar echt gewoon wonen. Alles gaat er per boot en de huisjes zijn maar een paar vierkante meter in oppervlakte. Stromend water is er niet dus drinken ze uit de rivier, maar er staat wel in de meeste hutjes een tv. Alle kindjes maar zwaaien naar ons en ik maar foto’s van ze maken. Na vier uur stopten we bij een drijvend winkeltje waar mensen hun lunch gingen halen. Ik was tegen die tijd meer verbrand dan ik ooit geweest ben (Ohja, dat gaat sneller hè? Op het water en in de wind?) dus zijn we maar naar beneden gegaan om in de schaduw te zitten. De vier uur waren voorbij en we waren nog ik de middle of nowhere, dus ik naar de kapitein om te vragen hoe lang het nog zou duren. Hij schatte het nog een uurtje of 3. Lekker dan. De uren daarna verliepen wat minder ontspannen dan de uren daarvoor. De kapitein vond het namelijk nodig zijn 3 meter brede boot door een 2,5 meter brede sloot in het drijvende bos te sturen. En het pad volgen lukte ook niet echt. Het bos kwam daardoor letterlijk de boot in waardoor je je leven op het bankje niet zeker was. Gezellig met z’n alle in het middenpad gestaan. Na een uurtje had de kapitein ons uit deze situatie weten te manoeuvreren waardoor ik het bos van het bankje kon verwijderen en weer lekker kon gaan zitten. 7,5 uur na vertrek kwamen we dan eindelijk aan land. Op naar de after sun!