Een alles behalve saaie week

Zoals ik al eerder verteld heb zit ik nu een week in Battambang/Battambong/Bat Dambang. De kaart, de locals en Google zijn het er nog niet helemaal over eens. We slapen hier in een guesthouse bij een weeshuis, echt helemaal leuk! We ontbijten en dineren met de kinderen en iedere minuut die over is komen er enthousiaste kindjes naar je toe om met je te praten (hand en voet werk) of te spelen. Het Engels van de meesten gaat niet verder dan “Sister, how are you?” en “Sister, what’s your name?”. De kindjes zijn heel vies, er heerst hier luis en sommigen stinken heel erg. Maar ze zijn zo schattig! Er zitten hier ongeveer 50 kinderen waarvan de helft is afgestaan omdat ze een geestelijke afwijking hebben en de andere helft is gevonden op straat. Er is weinig begeleiding, maar de kinderen houden zich best goed aan de regels omdat ze gewoon heel blij zijn hier te zijn. Ze krijgen eten, onderdak en les. De ouderen kinderen zorgen voor de jongeren en er zijn een paar volwassenen. Sommige kinderen zijn heel verlegen maar andere hechten zich meteen aan je. Ik heb al een bloemenkrans voor op mijn hoofd gekregen en een stapel briefjes met heel veel hartjes en ‘I love you’. We hebben het hier helemaal naar ons zin. We hebben een simpel maar fijn guesthouse en zitten niet meer in de drukke stad. We hebben een mooi uitzicht en nog een groot voordeel: ’s nachts koelt het een beetje af!

Omdat er twee jaar geleden twee grote wegen naast het weeshuis zijn gebouwd is de boel hier onderwater gelopen wat als resultaat heeft dat we iedere dag onze slippers uit doen en twintig meter naar de overkant moeten schaatsen. Lopen gaat niet want in die twee jaar is er een groene laag op de tegels gekomen waardoor het erg glad is. Een oplossing is er nog niet bedacht voor dit probleem, wat echt typisch Cambodjaans is. Ik zou zeggen, bouw een brug van stenen en planken, maar dit zal mijn Westerse blik wel weer zijn. In hun ogen is het geen probleem “want je kan toch gewoon naar de overkant??”.

De eerste dag hier zijn we met de tuktuk the countyside van deze provincie gaan bekijken. De wegen (lees: zandpaden) waren heel slecht waardoor we meerdere keren vast kwamen te zitten, uit moesten stappen, duwen, en weer instappen. In elke stad krijgen we een local tot onze beschikking om ons wegwijs te maken, rond te rijden en om onze vragen te beantwoorden. De eerste twee gidsen waren super leuk, maar nu hebben we toch een rare. Hij snapt ons niet, wij hem niet en ik heb gewoon een heel naar gevoel bij deze man… Ik vertrouw hem niet en vind het maar een engerd. Tijdens de tuktuk tocht bracht hij ons naar één van de andere Killingfields, maar wist hier verder ook niet zoveel over te vertellen. Hij heeft ons, tot vervelens aan toe, tempels en pagodes laten zien en probeert ons de moeilijkste zinnen in het Khmer (Cambodjaans) te laten zeggen. Gelukkig ben ik niet de enige die hem vervelend vind, dus hebben we onze tuktuk driver uitgeroepen tot onze nieuwe gids. Hem vinden we wel leuk en hij weet leuke dingen te vertellen. Smay is twintig jaar en rijdt een tuktuk om zijn toerismeopleiding te kunnen betalen. ’s Middags ben ik nog twee anderen met met Smay Battambang City gaan verkennen waar hij ons veel leuke plekjes heeft laten zien en ook leuke feitjes heeft verteld.

De dag daarna zijn we de stad per fiets gaan verkennen. Voor ons project moesten we wat plekken bezoeken, wat niet echt een succes was. In Phnom Penh vond ik het al ingewikkeld, daar had elke straat een nummer, maar zaten de nummers kriskras door elkaar. Hier heb je zelfs straat 1,5 en 2,5. Hierdoor hebben we vooral heel veel rondjes gefietst en weinig gevonden. Fietsen gaat hier trouwens heel makkelijk. Je doet gewoon waar je zin in hebt en iedereen ontwijkt je wel. Omdat niemand zich aan de regels houdt zijn de Cambodjanen goed in slalommen geworden!

Met onze eerste gids was al afgesproken dat we een nachtje bij zijn ouders op het platteland zouden gaan slapen. Ons leek het heel leuk om dat eens te zien, back to basic. Ook hierheen was de weg erg slecht maar na anderhalf uur stuiteren kwamen we aan. Ik had verwacht dat er een lief Cambodjaans vrouwtje ons zou komen verwelkomen en het leuk zou vinden dat we er waren. Dit was helaas niet het geval. Toen ik zijn moeder zag dacht ik eerst even dat ze aan het sterven was, ze lag in een hangmat en haar hele mond was rood en er lag overal bloed op de grond. Bleek een soort verslavende plant te zijn waar ze op kauwt en uitgorgelt op de grond. Te smerig. Het is een groen blad waar ze een soort lijm opsmeert en dan gaat er een rode vrucht in. Ze is zo verslaafd dat ze niets anders doet dan daarop kauwen, ik heb haar 1x zien stoppen, dat was omdat ze te eten kreeg. En maar door blijven lullen met een volle mond in een onverstaanbare taal, ik voelde echt niet op m’n gemak… Omdat er echt helemaal niks te beleven viel hier (het hoogtepunt waren baby varkens bij de buren) hebben ze ons rijles gegeven op de tuktuk en de motor, echt leuk!

Naast ons werden er een paar kippen geslacht voor het avondeten, waar ik gefascineerd naar heb zitten kijken. Een beetje smerig was het wel, maar ik wist wel zeker dat ik vers eten op m’n bord kreeg! Ze eten hier echt letterlijk alles van de kip. Ingewanden, kop, klauwen… Jammie!
Vaders en moeders lagen de hele tijd een beetje in hun hangmat te hangen, aan onze gids, Rithy, had ik een nog grotere hekel gekregen en ik verveelde me dood. Tijd om het bedje op te zoeken dus! Of beter gezegd, het rieten matje. Thank god was er wel een klamboe. Slapen heb ik helaas niet gedaan,wat niet eens aan het bed, de snurkende vader, het gillende varken en de rondlopende muizen en ratten lag. Ik ben die nacht een beetje ziek geworden, zweten, misselijk, buikpijn. En er was geen wc. Ik wilde zo graag terug naar het guesthouse. Maar er stond de volgende ochtend eerst nog een zonsopgang op het programma. Rithy durfte ons eerst niet wakker te maken, maar om 6.15 uur had hij dan toch de zijn moed bij elkaar geraapt. De zon was tegen die tijd al op, het was bewolkt en uiteindelijk begon het nog te regenen ook. Maar we moesten en zouden die zonsopgang gaan bekijken, want dat was afgesproken…..

Eigenlijk zou hij ons die dag nog een hele tour over het platteland geven, maar ik heb het hem gelukkig duidelijk kunnen maken dat we daar niet zo veel zin in hadden. Toen stelde hij een taalles voor, hmmm… ook niet zo een zin in! Ik was al super misselijk, gaan ze naast me ook nog is een kip slachten voor het ontbijt. Ik vond het echt leuk om zo basic te leven, maar deze mensen lieten ons zo niet-welkom voelen. Na een paar uur heeft hij ons eindelijk terug gebracht naar huis waar ik lekker een douche heb genomen en m’n bedje in ben gedoken. Over een paar weken slapen we weer drie nachten bij mensen thuis, ik heb al geïnformeerd, deze vinden het heel erg leuk dat we komen!

De volgende dag voelde ik mij weer een stuk beter er stonden er leuke dingen op het programma. Voor het project van school moeten we eco-toeristische plekken zoeken in Cambodja, om dit aan te kunnen bieden aan toeristen. ’s Morgens hebben we een Cambodjaanse kookworkshop gedaan. Eerst naar de markt om groenten, vis en vlees te kopen. De vissen lagen niet in het water, maar leefde nog wel. Ze werden pas doodgeslagen wanneer je ze kocht. Ook de vleesafdeling was niet echt een pretje, ingewanden, varkenskoppen, elk stukje dier was er te krijgen. Normaal gesproken vermijdt ik de versafdeling op de markten altijd want er komt toch een geur vanaf! De kookcursus was erg leuk maar niet zo lekker.
Daarna hebben we een ‘seeing hand massage’ gehad. Een massagesalon waar blinden mensen een kans werd gegeven om geld te verdienen. Ik moet zeggen dat ik er niet heel veel vertrouwen in had, maar het was echt de beste massage die ik tot nu toe gehad heb hier! Af en toe vergat ik even dat die man blind was, tot ik zijn handen weer over mijn lichaam voelde gaan om te zoeken naar mijn lichaamsdelen.

Daarna gingen we naar het circus. Op internet hadden we gevonden dat kansloze kinderen hier een kans kregen en veel bezoekers gaven de show wel 5 sterren. Ik wist niet zo goed wat ik mij erbij moest voorstellen. Was het van hoog niveau of was het gewoon een goed initiatief? Het bleek beide te zijn. Bij de opening werd al meteen duidelijk dat de jongeren écht goed zijn! Ik heb een uur lang met verbazing zitten kijken. Cirque du Soleil op z’n Cambodjaans! Het was echt heel knap wat de deden en er zat zelfs een verhaallijn in. Na afloop vertelde een man dan ook dat er jongeren van hier naar Canada zijn gegaan om daar verder opgeleid te worden voor Cirque du Soleil, wat volgens mij het hoogst haalbare is in de circuswereld.

Toen had het buikgriepvirus me echt te pakken! Bijna iedereen in de groep is al slachtoffer geweest. Ik heb mij dus een dagje ziek moeten melden… Gelukkig hebben de andere twee meiden ons project kunnen voortzetten terwijl ik in m’n bedje lag. Na het avondeten hebben de kinderen een dansshow opgevoerd voor ons, echt heel leuk. De jongens trommelden en de meisjes hadden allemaal mooie kleding aan (hebben ze gesponsord gekregen) en danste zo een Cambodjaanse dans waarbij ze met hun handen allemaal sierlijke bewegingen maken. Nadat ze klaar waren hebben we nog een uurtje staan dansen met ze, dat vonden ze helemaal geweldig! Zelfs de meest verlegen kindjes kwamen helemaal los en wilde graag aan onze hand vasthouden.

De laatste dag hebben we ons in groepen gesplitst om op die manier nog twee activiteiten te kunnen doen. Sofia en Saskia zijn naar The Killingcave geweest, net zoiets als The Killingfields alleen werden mensen nu vanaf een rots naar beneden gegooid. Ik ben met Nienke gaan kanoën. Bij aankomst vertelde een man ons dat dit ongeveer twee en een half uur zou duren, maar na onze spierballen te hebben bekeken verhoogde hij zijn inzet naar 3. Met een zelf getekende kaart gingen we op weg langs rijstvelden, dorpjes en allemaal vrolijk zwaaiende mensen. Slalommend tussen de visnetten door kwamen we na twee uur al uit op de plaats van bestemming! Nergens een pick-up busje te bekennen dus hebben we ze maar opgebeld. “Wow, you’re fast!”
’s avonds hebben we gegeten bij de Khmer bbq, waarbij je je vlees en groenten in buffetvorm kan opscheppen en meenemen naar je tafel. In het midden stond de barbecue. Het was een bol met bovenop een stuk spek dat heel langzaal smolt en om de bol heen was water waarin je je groenten en noodles kon koken. Erg leuk, zeker omdat je nu zelf verantwoordelijk was voor hoe je je die nacht zou voelen!

Omdat de bootreis hierheen niet heel soepel verliep had ik me bedacht om de reis terug met de bus te doen, lekker rustig. Na twee uurtjes rijden, ik lag lekker te slapen, ging de buschauffeur luid toeterend VOL in de remmen. Boem! Eerst dacht ik dat we niet op tijd geremd hadden en ergens op waren geknald, maar toen ik achterom keek zag ik dat het achterraam gebroken was. Allemaal de bus uit. Ik ging, als echte ramptoerist, de schade van dichtbij bekijken. Er was een andere toeristenbus op ons geknald. Onze bus was aan de linkerachterkant flink beschadigd, maar niks ernstig. De andere bus lag was meer in de kreukels, en stond aan de andere kant van de weg in de berm. Ramen waren gebroken en de deur kon niet meer open, waardoor iedereen er door het raam uit moest klimmen. Het leek allemaal mee te vallen, tot ik de zijkant van de andere bus ging bekijken. Ik schrok me dood, er lagen twee scooters onder en er zat een personen auto echt helemaal in elkaar gevouwen. Niemand deed iets, al die Cambodjaanse mannetjes stonden alleen maar een beetje naar de ravage te kijken. We zijn maar even aan de kant van de weg gaan zitten, want dit ging nog uren duren. Na een kwartiertje kwam er een ambulance en wat politie. Maar ook deze ondernamen niet echt actie. Aangezien ik helemaal geen gewonden of doden heb gezien zullen die scooters wel gewoon geparkeerd gestaan hebben daar, gelukkig! Aan de linkerkant van de auto zat de motor op de plaats waar normaal de chauffeur zit. De meneer zijn redding is geweest dat het een Engelse auto was, en het stuur dus rechts zat! Alle afgeschreven auto’s en busjes worden hierheen gebracht, dus links en rechts stuur auto’s rijden hier door elkaar. De chauffeur had wonder boven wonder alleen veel schrammen en wat bloed maar liep nog gewoon rond om de schade aan zijn auto te inspecteren. Nou ik kan jullie wel vertellen dat die total loss was! Inmiddels was de politie bezig met foto’s maken en streepjes op de weg tekenen, wat er allemaal een stuk professioneler uitzag dan ik verwacht had hier! Ook had ik verwacht wel uren te wachten op een nieuwe bus maar na twee uur konden we de reis alweer voortzetten met een vervangende bus. Ik heb zeker vandaag wel ontdekt dat Cambodjanen hele lieve mensen zijn. Iedereen wilde ons helpen, locale mensen speelden tolk voor ons, mensen boden ons een lift aan en iedereen was blij dat we niks mankeerden. In Siem Reap aangekomen hebben we onszelf maar getrakteerd op een paar lekker cocktails!