Back to basic

Lieve lezers, eerst wil ik even zeggen dat ik het super leuk vind om jullie reacties te lezen! Ik heb het hier nog steeds helemaal naar mijn zin en de tijd vliegt voorbij.. Over een paar dagen zit ik alweer in Vietnam! Ik loop behoorlijk achter met mijn verhaaltjes dus ik zal ‘m even in tweeën hakken, anders ben ik bang fans te gaan verliezen ;) Het volgende deel zal ergens volgende week komen hoop ik.

We zijn inmiddels al drie keer in Siem Reap geweest dus het voelde een beetje als thuiskomen. Vorige keren waren hier voor leuke dingen, nu voor ons project. Wat eigenlijk ook inhoudt dat we leuke dingen doen, maar dan eco-toeristisch. We zijn met een boot naar een drijvend dorp gegaan, waar we door een lokale vrouw door de mangrovebossen zijn gepeddeld. Prachtig uitzicht en helemaal rustgevend. Daarna zijn we doorgevaren naar het Tonlè Sap meer waar we ook nog even een rondje hebben gevaren. Lekker de wind door m’n haren en genieten! De tuktuk driver die we deze dagen hadden was echt waardeloos. Iedere tien meter vroeg ‘ie de weg aan voorbijgangers, slingeren, honderd bijna-botsingen gehad, mensen afsnijden en maar door blijven zingen. Eigenlijk is hij ook helemaal geen tuktuk driver maar tandarts. Hij is de broer van onze gids en uit zijn tandartsenstoel getrokken en op een tuktuk gezet omdat het waterfestival was. Normaal gesproken is dat groot feest maar dit jaar ging het niet door, wel was iedereen vrij. Twee jaar geleden is het helemaal uit de hand gelopen omdat er paniek is ontstaan op een brug vol mensen waarbij er 300 mensen zijn omgekomen. Het jaar daarna waren er hele erge overstromingen (wat ik eigenlijk wel toepasselijk vind bij zo een waterfestival..) waardoor het niet doorging en ook dit jaar ging het niet door, nu door de dood van de koning anderhalve maand terug, waardoor het land drie maanden in rouw is. Overal waar je komt hangt de foto van de koning met zwarten linten eromheen. Eigenlijk was deze man helemaal niet zo leuk omdat hij tijdens de Khmer Rouge oorlog niet heeft ingegrepen waardoor het helemaal uit de hand gelopen is. Maar dat hebben de Cambodjanen hem blijkbaar vergeven. Maar om even terug te komen bij de tuktuk chauffeur… We hadden als het op vervoer aankomt niet onze beste week. De dag ervoor het busongeluk en nu hadden we tuktuk-pech. De moed zakte me in m’n teenslippers. Zeker met deze sukkel als chauffeur. De motor had een lekke band dus heeft hij die losgekoppeld van de tuktuk en is opzoek gegaan naar een monteur. Ons liet hij aan de afgelegen weg achter met zijn tuktuk. Na een onderlinge weddenschap kwam hij na iets meer dan een half uur terug en had ik een verse lemonjuice gewonnen! Dat is één van de lekkernijen hier die ik zeker ga missen thuis. Ook de gefrituurde bananen, het verse fruit en de verse sapjes vallen goed in de smaak.

Overal op de markt zie je hier souvenirs gemaakt van gerecyclede rijstzakken. Ons leek het leuk dit zelf te maken dus zijn we naar een werkplaats toegegaan om te vragen of dit kon. Ik mocht zelf kiezen wat ik wilde maken en de vormen hiervan uitsnijden uit de zakken. Het naaien wilde ze mij ook wel leren, maar aangezien ik mijn EHBO-koffer niet bij me had heb ik dit aan de naaisters overgelaten…
’s avonds zijn we naar een celloconcert in het kinderziekenhuis gegaan. Er is een meneer uit Zwitserland die inmiddels al vijf kinderziekenhuizen in Cambodja heeft opgezet, waar de kinderen en zwangere moeders helemaal gratis behandeld worden. Om dit te kunnen betalen geeft hij twee keer per week een celloconcert, en krijgt hij verder nog heel veel geld van buitenlandse sponsoren. Hij speelde steeds een nummer waarna hij vertelde hoe het zat met de gezondheidszorg hier en hoe hij het allemaal gedaan heeft. Een heel indrukwekkend verhaal!

De volgende ochtend weer vroeg uit de veren omdat drie van onze groep de Angkor Wat Marathon (5 en 10 km) gingen lopen. Om de warmte voor te zijn startte dit om 06.00 uur al. De marathon vond plaats op het terrein van Angkor Wat dus ze renden echt tussen de tempels door, super vet! Om ze aan te moedigen hebben wij onszelf gelukkig naar binnen kunnen lullen zonder de 20 dollar entree te hoeven betalen. We hebben aan drie mensen uitgelegd dat we alleen kwamen kijken, waarna ze ons gelukkig doorlieten :)
Daarna door naar de zijdefabriek om het proces van rups tot sjaal te kunnen zien. Mega veel werk! Nu snap ik waarom die dingen zo duur zijn. Als de rupsen vlinders worden maken ze een cocon en die draadjes zijn dus van zijde. Daarna vindt er een heel proces van handwerk plaatst. De dode rupsen eten ze, en ze hebben mij ook zover gekregen er eentje in mijn mond te steken! Jammie….
In de avond zijn we met z’n allen en de Cambodjaanse vrienden gaan stappen. Ik heb weer heel wat nieuwe dansmoves geleerd, het was hilarisch! Toen om drie uur de kroeg sloot hadden ik en twee andere meiden nog geen zin om naar huis te gaan, dus vroeg ik een Cambodjaans meisje of er nog een leuke afterparty was. Ze heeft ons meegenomen naar een Cambodjaanse hiphopclub waar we de enige westerlingen waren en ik mij vooral heel erg lang voelde. Na drie kwartier slaap ging de wekker alweer om de bus terug naar Phnom Penh te nemen. Het was het plan om bij te slapen in de bus, tot bleek dat het busongeluk van een paar dagen geleden toch wat meer indruk om mij gemaakt had dan ik had gedacht. Iedere keer als de chauffeur hard remde zat ik weer rechtop. Gezien de hoeveelheid debielen op de weg was dat ongeveer iedere tien minuten. In Phnom Penh aangekomen was het tijd voor de sinterklaasavond. Chocolade letters, chocokruidnoten, pepernoten, taaitaai, gevuld speculaas, alles was aanwezig. Iedereen had een Cambodjaans kado gekocht en hiermee hebben we gedobbeld. Heel erg leuk, al ontbrak het echte sintgevoel door de tempratuur wel. Toen was het echt tijd voor mijn schoonheidsslaapje want de volgende dag stond er een fotoshoot op het programma!

In het gebouw binnengekomen werd ik meteen onderhanden genomen, wit poeder op mijn gezicht, nepwimpers, ingesnoerd in een korset en de meest kitcherige neppe sierraden om. We hebben allemaal een persoonlijke fotoshoot gehad en zijn ook met z’n alle op de foto gegaan. Echt heel leuk om te zien dat sommigen echt onherkenbaar worden omdat iedereen er hier als een sloeber, zonder make-up bij loopt. De foto’s moeten eerst nog helemaal gefotoshopt worden dus die krijgen we over 10 dagen pas…

Na alle poespas was het weer tijd voor back to basic! Op naar het platteland waar we drie dagen gingen slapen bij een Cambodjaanse familie. Dit huis was al luxer dan waar we eerder geslapen hadden. Er was een wc hokje en het huis was van hout gemaakt in plaats van bamboe. Slapen op een rieten matje en douchen met een speciale douchejurk aan, met een emmer en in de buitenlucht. Was even oefenen en trok vele lachende kijkers. Blijkbaar niet iets alledaags dat ze hier zien.
Toeristen zien ze hier sowieso niet zo veel. Iedereen staarde me na en als we stilstonden verzamelde er zich vanzelf een groepje mensen om ons heen. Twee nieuwe woorden geleerd: Barang (buitenlander) en sa-aat (mooi). Wat me hier ook opvalt is dat ze – in tegenstelling tot Fiji – hun agressie niet afreageren op kinderen. Hier doen ze dat op de honden, kippen, poezen, ganzen, en eenden als ze in de weg lopen. Het is hier echt een boerderij met een varkensstal en al de bovengenoemde dieren die rustig door de ‘huiskamer’ rondlopen. Geld verdient dit gezin door de verkoop van de varkens, naaien van kleding en de productie van rijstwijn, het lokaal beroemde brouwsel. Er zit 40 procent alcohol in en smaakt een beetje naar wodka. Ze drinken het vooral puur, maar ik vind het gemixt met een vers sapje toch echt lekkerder!
Het gezin zat nogal ingewikkeld in elkaar maar Syna (onze gids) heeft het ons gelukkig goed uit kunnen leggen. Vaderlief was alcoholist en op bezoek bij één van de 12 vrouwen waar hij kinderen bij heeft. Zijn moeder runt het huishouden en zorgt voor de kleinkinderen. Zijn broer was er niet omdat hij twee weken illegaal hout aan het hakken was in Thailand en de vrouw van deze man was er ook niet want die werkt in een fabriek in Thailand, de kinderen wonen bij oma. Zijn zus was er wel, die had een klein kindje die maar een kraai hoefde te geven en ze trok haar shirt al omhoog voor borstvoeding. Het kind was daar al veel te oud voor en had allang tanden, maarja, waarom zou je stoppen met je kind gratis te eten te geven…
Ik voel mij hier in tegenstelling tot het vorige gezin echt super welkom. Ook hier spreken de ouders geen woord engels maar ze zijn hier heel lief en proberen ons met alles te helpen. Iedere keer als ik Syna’s moeder zie begint ze lief te lachen en toen we stonden te klungelen met onze hangmatten wist ze nog wel een goede knoop. En ook met handgebaren kan je blijkbaar een hoop duidelijk maken!

Eerst even scooterles gehad om die schakelscooter goed onder controle te krijgen. Wel handig aangezien we er met zijn zessen twee scooters hebben en ik dus twee meiden achterop kreeg. We hebben een beetje het dorpje verkend en zijn naar de zonsondergang gaan kijken tussen de rijstvelden, wederom weer een prachtig uitzicht. Daarna terug gegaan naar huis om te eten waarom moederlief zei “wat eten ze raar, met hun mond dicht”. Ik zal jullie detail besparen, jullie hebben vast genoeg fantasie om je in te beelden hoe de eetgewoontes hier zijn.

Na een niet zo comfortabele nacht hebben we een ochtendje geholpen met het oogsten van de rijst. Bijna tot de knieën in de blubber (rijstvelden staan altijd onder water) mijzelf een weg geploeterd van de kant naar de bosjes rijst die verdeeld lagen over het veld om deze vervolgens naar de kant te brengen. Na dit proces een aantal keer te hebben herhaald was mijn energie op, mijn rug nat en mijn huid bezaaid met rode uitslag. Tijd voor een frisse duik in een blubbersloot! Schoner werden we er niet van, koeler wel! En dan te bedenken dat de werknemers dag in dag uit in de brandende zon staan te ploeteren voor twee dollar per dag.. Blij dat we ze vandaag even geholpen hebben waardoor ze een uurtje eerder naar huis konden :) Maar ook wij hadden wel wat rust verdient dus zijn lekker in ons hangmat gaan liggen. Het huis staat op palen dus dat kwam helemaal mooi uit, konden we lekker in de schaduw liggen.

De volgende ochtend werd de rust al vroeg verstoord door een gegil waar zelfs ik wakker van werd. Na een paar minuten nadenken had ik weer door waar ik was, en dat dit geluid afkomstig was van een varken. Ik had al gehoord dat er twee varkens verkocht zouden worden, nu werden ze dus gewogen en ingeladen. Er was een soort rekje waar die varkens in moesten, ik dacht nog “dat past niet” maar dat paste dus wel.. Poten in de lucht en hij kan geen kant meer op! De weegschaal hadden we een dag van te voren al getest of hij wel klopte. Tot de 60 kilo wat Syna woog deed hij het wel goed maar hij wilde ons er samen op hebben om tot de 150 kilo te komen. Syna’s moeder woog trouwens maar 40 kilo! Bizar..

Na de kilo’s op de weegschaal was het tijd voor een goede work-out voor de bil en beenspieren. We hebben een tour gemaakt naar een berg waar we 809 treden omhoog, en ook weer 809 treden naar beneden gingen. De trap was op iedere trede voorzien van een beeld en bovenaangekomen was het uitzicht –alweer- prachtig! Er stonden verschillende tempels en pagoda’s en er zijn duizenden jaren geleden Buddhabeelden uitgehakt uit de rotsen. Gaaf om te zien. Wat ook heel leuk was is dat er wilde apen rondliepen!

Voor ons afscheid hadden de Cambodjanen iets leuks bedacht. We zijn ’s ochtend naar de markt gegaan om groenten en vlees te kopen. Hier was de markt nog erger dan de markten die ik gezien had. Alle ingewanden was ik al gewend maar hier lagen ook de varkens koppen, tongen en oren liggen gewoon in de kraampjes te wachten tot ze gekocht werden. Gelukkig hebben we die laten liggen en zijn we met een ondefinieerbaar stuk van een koe naar huis gegaan. Allemaal op spiesjes gedaan en meegenomen naar de rijstvelden. Daar super leuk gebarbecued met de hele familie en wat vrienden van hen. Een leuke afsluiting van een paar leuke, bijzondere dagen!