Rondreis Zuidelijk Afrika
Blijf op de hoogte en volg Iris
27 Februari 2014 | Zuid-Afrika, Kaapstad
Aangezien Lonneke op 2 januari jarig was, was het wel heel erg leuk om op die dag in Kaapstad aan te komen. Wat ook mee hielp is dat de vluchten op 1 januari €200 goedkoper waren! Dit betekende dat ik maar twee dagen thuis ben geweest na de vakantie naar Jordanië met de familie, maar je moet er iets voor over hebben!! Nadat ik na een half jaar weer met Lon herenigd was heeft ze me een rondje door Kaapstad gereden met de auto. Kaapstad heeft een unieke combinatie van natuur (bergen en zee) met stad. De volgende dag hebben we wat in de stad rondgelopen om sfeer te proeven en daarna zijn we doorgegaan naar een boatparty. Onbeperkt drank en zon, ideaal! Zaterdags zijn we naar de Old Biscuit Mill geweest, een markt met allemaal artistieke spullen en super lekkere hapjes! Aangezien Lonneke de tijd dat we ‘thuis’ zijn gewoon moet werken (als au-pair) hadden we de kids bij ons.
De volgende ochtend vroeg begon ons grote avontuur! Aangezien het goedkoper, makkelijker en leuker is om een rondreis in Afrika met een groep te doen hadden we ons bij Nomad aangemeld. We gaan een reis maken vanaf Kaapstad naar de Victoria watervallen in Zimbabwe. Tijdens deze reis zullen we ongeveer twee weken in Namibië en één week in Botswana doorbrengen. In totaal een reis van 7192 kilometer!!!! Op het kantoor waar we verzamelden hebben we onze chauffeur/gids, kok en de groep ontmoet. De groep kwam vanuit de hele wereld. Er was maar 1 andere Nederlander, drie Australiërs, één jongen uit Zwitserland, een paar Duitsers , een vrouw uit Engeland, vijf Brazilianen, een Nieuw-Zeelandse, een meisje uit Zuid Korea een stelletje uit Japan en een meisje uit Zuid Afrika zelf. Nadat alle backpacks en campingspullen in de truck geladen waren kon de reis beginnen!!
De eerste twee dagen bleven we nog in Zuid Afrika, daarna staken we de grens over naar Namibië. Vanuit Kaapstad reden we ongeveer 200 km richting Cederberg. Hier hebben we een wandeling gemaakt met een heel schattig bosmannetje als gids. Hij liet schorpioenen zien, vertelde over welke slangen hier allemaal leven, liet oude tekeningen op rotsen zien en vertelde op een aandoenlijke manier over hoe zijn mammie en pappie als hij ziek was, de planten plukte en hem ermee beter maakte. Daarna kwam de eerste keer de tent op zetten op de camping. Wat enorm makkelijk was, want er waren 8 ijzeren stokken die het frame vormen waarna je daarna de haakjes van de tent eraan haakte. Een regenzeiltje erover heen gehangen -welke veel te klein was voor de tent – en klaar is kees! Binnen 2 minuten stond onze tent! De rest van de groep had iets meer moeite met het bouwpakket. Zelfs na drie weken bleken sommigen er nog meer dan tien minuten over te doen! In de avond begon het keihard te regenen, waardoor het in onze tent erg nat was geworden. Lekker zo'n regenzeil die niet helemaal over je tent heen past!
De volgende dag zijn we naar de Gariep Orange River gereden. De rivier werd vroeger de Gariep River werd genoemd, totdat er een mannetje van de VOC in naam van Willem van Oranje de naam veranderde in Gariep Orange River. De rivier is de grens tussen Namibië en Zuid Afrika, is ongeveer 1800 km lang en is daarmee de langste rivier van Zuid Afrika. De volgende dag zijn we gaan kanoën op de rivier. Het was niet echt heel mooi weer, maar dat weerhield ons niet om vanaf moment één al een watergevecht te starten. Kletsnat begonnen we aan onze tocht van 7 km. Makkie dachten we, maar als snel waren de armpjes toch wat moe geworden. Gelukkig konden we een aantal keer uitrusten en wat zwemmen tussendoor. Toen we hiervan terug kwamen direct koers richting Namibië gezet! Het land dat door de gids ‘het allermooiste land van Afrika’ word genoemd! En hij kan het weten!
In Namibië was de Fish River Canyon de eerste stop, en wat voor één! We kwamen net op tijd aan om de zonsondergang te kijken. Maar het was helaas bewolkt, dus weinig te zien. Maar het mocht de pret niet drukken! De Canyon is de tweede grootste Canyon in de wereld en de grootste van Afrika. Ik ben zelf niet bij The Grand Canyon in Amerika geweest, maar ik denk dat hij wel redelijk vergelijkbaar is. Samen met een paar vrienden hebben we allemaal een steen uitgezocht die een tekortkoming van onszelf moet voorstellen. Tegelijk hebben we al onze ‘flaws’ naar beneden gegooid. Hierna hadden we de smaak van het stenen gooien goed te pakken, dus zijn we maar wedstrijdjes gaan doen om de –door andere mensen gemaakte- stapels stenen op de rand omver te gooien!
Iedere dag zitten we veel in de truck en leggen we heel wat kilometers af. Maar dit is alles behalve saai. In de truck is het gezellig met alle medepassagiers. Er worden diepgaande gesprekken gevoerd, gesprekken die helemaal nergens over gaan, er worden kaartspelletjes gespeeld maar ook is er tijd voor middagdutjes. Ook kan er genoten worden van de adembenemende uitzichten. Namibië is één grote woestijn (de Namib Desert), maar toch wisselt het landschap. Soms is er alleen maar zand, soms staan er alleen wat struiken maar af en toe staan er ook bomen. Dit wordt afgewisseld met enorme rotspartijen. De truck moet je voor je zien als een vrachtwagen voorkant, met daarop een trailer die volledig is aangepast. De binnenkant ziet er gewoon uit als een bus, alleen zitten we een stuk hoger waardoor er onder ons plaats is voor alle tenten en andere kampeerspullen aan de rechter kant, en een volledige (primitieve) keuken aan de linker kant. In de campsites zit veel verschil. De meeste hebben, tot mijn grote verbazing, een zwembad! Heerlijk om al het stof en zand van je af te spoelen en lekker af te koelen! De temperatuur varieerde overdag namelijk van 28 tot soms hele dagen van 35 graden. ’s Nachts koelde het flink af. De campsite waar we deze keer arriveerde stelde niets meer voor dan een grote zandvlakte, maar dan wel met een toiletgebouwtje en een zwembad. Aan het einde van de middag kwamen er ineens allemaal lokale kindjes tevoorschijn (waar ze vandaan kwamen is mij nog steeds een raadsel) die wel een potje voetbal met onze jongens (+Lonneke) wilden spelen. Met waterflessen werden de doelen gemarkeerd. Ze vonden het geweldig! Dit keer hadden we geen tent opgezet, want de twee Australiërs, Lonneke en ik gingen onder de sterrenhemel slapen. De regenzeilen van de tenten op de grond gelegd, matrasjes, slaapzakken erop en een nog een regenzeil op ons, om ons te beschermen tegen de dauw. De sterren waren werkelijk waar prachtig, ik heb nog nooit in mijn leven de Melkweg kunnen zien! Zó gaaf! Om ons heen liepen er een paar jakhalzen, maar gelukkig waren ze banger voor ons dan wij voor hen.
Om 4 uur moesten we opstaan, want we moesten nog voor de zon opkwam in Sussusvlei zijn. Een gebied dat bestaat uit enorme zandduinen. De zonsopgang was het mooiste te bewonderen vanaf Dune 45 dus daar moesten we maar ‘even’ opklimmen. Van onderen zag hij er onschuldig uit maar toen ik halverwege was kón ik niet meer, zeker niet op een nuchtere maag! Iedere stap die je zet zak je naar beneden waardoor je vijf keer zo veel moet klimmen. Na een korte pauze halverwege was ik gelukkig nog op tijd boven voor de zonsopkomst. Lon heeft ‘m van halverwege bekeken. De duinen leken in dit vroege ochtendlicht wel goud te kleuren, prachtig! Aangezien naar beneden lopen minder leuk is dan naar beneden rollen zijn we voor optie twee gegaan. En dat gaat hard kan ik jullie vertellen! Hoe lang ik er over deed om omhoog te komen, zo snel ging ik nu naar beneden! Letterlijk óveral zat zand! Na een lekker ontbijtje onderaan het duin zijn we richting Deadvlei gegaan. Een gebied middenin Sussusvlei waar het witte zoutoppervlakte met dode bomen afsteekt tegen de hoge oranje duinen. 900 jaar geleden stroomde hier een ondergrondse rivier waardoor er bomen groeide. Maar de rivier is opgedroogd waardoor de bomen langzaam gestorven zijn. En omdat er in deze woestijn geen beesten of organismen te vinden zijn die de bomen af kunnen breken, staan ze er nu (900 jaar later dus!) nog steeds. Na deze geweldige ochtend (misschien wel het hoogtepunt van de reis!) zijn we naar de Sesriem Canyon gereden. Deze wordt zo genoemd omdat de vroegere bewoners zes paardenriemen nodig hadden voordat de emmer bij het water was. Even een rondje gelopen, maar niet heel spectaculair. Hierna zijn we doorgereden naar de volgende campsite, waar we meteen werden ingeladen in een truck voor een Bushmen walk. Hier gingen we een berg op, wat een beetje op een kleine versie van de Tafelberg leek, om de zonsondergang te bekijken. De zonsopgang en ondergang op één dag. Ook deze meneer heeft ons veel over de woestijn verteld. Je zou namelijk denken dat ze in Afrika blij zijn als het eens een keer regent, dat zijn ze dus niet. Het hele ecosysteem heeft zich op de droogte aangepast en een flinke regenbui gooit dit alleen maar in de war. Een paar jaar geleden heeft het veel geregend, waardoor er nu allerlei beestjes met uitsterven bedreigd zijn.
En ook deze nacht gingen we weer buiten slapen, dit keer kwam de helft van de groep er ook bij liggen. Dus lagen we met z’n alle op een rijtje te kijken naar de sterren. Ik heb wel drie vallende sterren gezien :) De volgende dag bij de Steenbokskeerkring een foto momentje gehad met het bord dat deze markeert, waarna we langs Walvis Bay zijn gereden. Hier stonden er duizenden flamingo’s in het water. Na een stukje doorgereden te zijn kwamen we aan bij de plek waar gelunched hebben. Toen we net op het strand aan het genieten waren van onze broodjes dook er voor ons ineens een zeehond op en was er een groep dolfijnen in de golven aan het spelen en een wedstrijdje hoogspringen aan het doen! Genieten!! Nog een stukje doorgereden naar The Skeleton Coast. Deze heeft ooit zijn naam gekregen om de walvis skeletten die er gevonden zijn. Maar hij is nog steeds van toepassing. De zee blijkt hier namelijk onvoorspelbaar te zijn, en moeilijk te bevaren. Voor de kust liggen vandaag de dag veel skeletten van aangespoelde schepen. Nog een klein stukje verder gereden naar Swakopmund. Nadat we dagen omringd zijn geweest met zand was hier ineens de zee en de stad. In het stadje zelf is er niet veel te beleven, toeristen komen hierheen voor activiteiten met een hoog adrenaline gehalte. Lonneke en ik besloten dat we wilden gaan skydiven. Na ons daar voor de volgende dag voor te hebben ingeschreven gingen we naar de lodge, eindelijk weer een lekker bed en een warme douche! Maar eenmaal aangekomen in de lodge stelden ze ons voor nu meteen al te gaan skydiven, want nu was het weer goed. En je weet nooit hoe het morgen is.. Zo spongen we dus twee uur nadat het plan ontstaan was vanaf 10.000 feet hoogte al het vliegtuig uit!
Het vliegveld stelde niets meer voor dan een zeecontainer en een geasfalteerde strook. Er pasten maximaal zes man in het vliegtuigje, waardoor iedereen in groepjes van drie + drie instructeurs werd ingedeeld. Wij waren één van de laatste dus zagen we de rest allemaal zenuwachtig het vliegtuigje in gaan en helemaal happy weer op de grond landden. De zenuwen bleven bij ons eigenlijk uit, we hadden er gewoon enorm veel zin in! Toen we op de juiste hoogte waren m’n benen over de rand gehangen en liet de meneer op mijn rug ons met een koprol het vliegtuig uit duikelen. Om de vrije val van dertig seconden te beschrijven kom ik woorden tekort! Nadat de parachute geopend was “welcome to my office” mocht ik zelf sturen. Lekker stunten natuurlijk, ik wist nog hoe dat moest van de keer dat ik in Frankrijk ben gaan parapenten. Na een minuut of tien te hebben rondgezweefd heb ik de touwtjes uit handen gegeven voor de landing. Wat een adrenaline! Ik wil nog een keer!!
We zijn die avond met de hele groep uit eten geweest bij een Italiaans restaurant, en hebben nog wat drankjes gedaan. De hele ochtend in bed blijven liggen en net voor 12 uur eruit, zodat we Lily (Australische meisje) gedag konden zeggen. Zij was met nog 3 anderen de eerste die de groep verlieten. Die dag zijn we nog even door het stadje gelopen, maar er is hier echt niks te beleven. Die avond zijn Lon en ik met de Australiërs bij een restaurant aan de zee gaan eten. En daarna weer naar dezelfde bar, maar daar was het dit keer niet zo leuk als gisteren. Dan nog maar nog een avondje genieten van ‘luxe’, want de volgende ochtend gingen we naar een campsite bij Spitzkoppe, zonder douche en normale wc. Spitzkoppe dankt zijn naam aan de spitse bergtoppen die zomaar uit het niets opdoemen. Aangekomen op de campsite stonden we tussen de enorme rotsblokken, waar we later die avond op zijn geklommen om de zonsondergang te zien. De rotsformaties zijn meer dan 700 miljoen jaar oud en de hoogste ervan is 1784 meter boven zeeniveau. In de verte waren er nog een aantal rotsformaties, maar verder was er helemaal niks. Één grote zandvlakte, de Namib Desert.
Onze volgende nacht sliepen we om de hoek bij de Himba tribe. Toen we aankwamen hebben we eerst even gezwommen in het zwembad tot het begon te regenen! Gelukkig klaarde het snel op zodat we (zoals trouwens iedere avond) lekker bij het kampvuur konden zitten. De volgende ochtend gingen we de Himba tribe bezoeken. Deze mensen leven nog zoals ze vroeger deden. Hutjes van klei en poep. Vroeger was dit zodat ze snel konden afbreken en weer op konden bouwen. Tegenwoordig is dit leuk voor de toeristen en krijgen ze er enorm veel geld voor om te worden bezocht. Het was erg toeristisch, niet omdat er veel mensen waren want we waren de enigen, maar omdat ze niet meer zelfvoorzienend zijn. Ze leven van het geld dat wij ze betalen om ze te zien. Het bijzondere aan de Himba tribe is het opvallende uiterlijk van de vrouwen. Met versiering om hun enkels en polsen, enorme blote borsten en haar dat in dreadlocks van roze klei zit. Na dit bezoek direct doorgereden naar Etosha National Park. Ons eerste National park, kom maar op met al die wilde dieren!! Etosha heeft de grote van België en op onze eerste game drive hadden we binnen een half uur al 3 van de big 5 gespot. Een leeuw, een olifant en een neushoorn. En nog veel meer andere dieren, zebra's, gnoe's, impala's, springbokken, struisvogels, hyena’s, giraffen en noem maar op. De eerste paar dieren was het nog aahh, oehhh, ohhh. Maar na 100 impala's, of springbokken lieten we die links liggen. Bij de campsite aangekomen zagen we al een regen en onweersbui aankomen, dus wij hadden geen tentje opgezet. Wij wilde wel onder de overdekking slapen op een van de tafels of op de grond. Maar toen het begon te regenen en te onweren bleek al snel dat dit niet meer zou kunnen. De vloer onder de overdekking liep helemaal onder water. En wij hadden geen tentje opgezet. Lon ging in de truck slapen en ik heb één van de picknick tafels uitgezocht om op te overnachten. Met het geluid van een brullende leeuw op de achtergrond en wilde dassen die rond mijn tafel heen snuffelde op zoek naar voedsel, ben ik in een diepe slaap gevallen! De volgende ochtend zijn we door het park naar onze volgende campsite gereden. Op het heetst van de dag zijn de dieren niet actief, dus wij konden ook lekker siësta houden en zwemmen. Etosha is vrij toeristisch dus hadden we een luxe campsite met mooi zwembad. In de namiddag zijn we met een klein groepje nog gaan rijden, maar hebben we niet veel bijzonders gezien. Wel mochten we allemaal even zelf de truck besturen! En de Nederlandse dames deden het beter dan de Australische heren, altijd leuk! ’s Avonds hebben we de zonsondergang bekeken bij een meertje bij de camping. Helaas waren er alleen een paar hyena's en zebra's, geen groot wild. Het mooiste was nog de onweersbui die je van ver af kon bekijken. Die avond begon het dan ook weer te regenen, dit keer maar wel een tentje opgezet..
De volgende ochtend gingen we naar de hoofdstad van Namibië, Windhoek. De grootste toeristische attractie van deze stad is een kerk, maar zelfs dat was saai. Er was echt niets te beleven. Die avond zijn we weer met de groep uit eten geweest in Joe's Beer House. Daar hebben van het wild geproefd dat we de afgelopen dagen gezien hadden. Kudu, Struisvogel, Zebra, Krokodil en Impala. Ik krijg het bijna niet over mijn lippen, maar zebra is heerlijk! De volgende ochtend afscheid genomen van de Australische jongens en de Nieuw-Zeelandse vrouw waarna we onze koers zette richting Botswana. Die avond kregen we een dans en zang optreden van de lokale stam. De vrouwen klapten en zongen en twee mannen deden zeven verschillende dansen, ook al was het verschil wat moeilijk te zien….
Na een hele dag in de truck te hebben gezeten hebben we overnacht aan de grens van de Okavango Delta waar we de dag erna heen zouden gaan. De Okavango Delta bestaat uit meren, rivieren, en een heleboel eilandjes. Het is meer dan 17000 km² groot en daarmee de grootste inland delta ter wereld. De volgende ochtend de tenten, matrasjes, stoeltjes en bagage in Mokoro’s geladen. Dit zijn uitgeholde boomstammen die gebruikt worden als kano’s waar je met zijn tweeën in paste. Achterin de Mokoro stond een ‘poler’ die ons met behulp van een lange stok door de delta voortduwde. Na een tocht door een smal ‘paatje’ door het riet kwamen we na een uur of twee/drie aan bij het eiland waar we twee nachten zouden gaan overnachten. De polers bleven met ons op het eiland. Het eerste wat er gedaan werd was het kamp opbouwen, een vuurtje maken en een gat in de grond graven als wc. Daarna zijn we gaan zwemmen in de delta. In de namiddag zijn we naar een ander eilandje gevaren om daar een wandeling te maken in de hoop op wat wildlife. Dit viel tegen, na 1,5 uur wandelen hadden er een paar zebra’s een één gnoe op de teller staan. Het is niet het juiste seizoen om wild te spotten aangezien het het natte seizoen is, wat betekend dat er genoeg water is. De dieren leven dus erg gespreid over het gebied. Doordat dit tegenviel hebben Lon en ik besloten niet mee te doen aan de wandeling van de volgende dag. Die begon om 5 uur ’s morgens. Wij hebben dus lekker uitgeslapen tot de rest terug kwam van hun vier uur durende wandeling. Achteraf een goede beslissing, ook dit keer hadden ze geen geluk gehad. Die dag lekker in ons kamp gechillt, boekje lezen en beetje zwemmen en ik heb zelfs een taart gebakken omdat één van de Brazilianen jarig was. Het beslag was het probleem niet, het was het gebrek aan een oven. Ik heb het beslag in een pan gedaan, deze op het vuur gezet met hete kolen er bovenop. En het werkte nog ook!! De volgende ochtend weer alles ingepakt in de Mokoro's en terug naar het vaste land gevaren.
Onderweg moesten we stoppen om de truck te maken. Deze lekte namelijk diesel. Terwijl de chauffeur de truck maakte moesten wij op de uitkijk staan voor wilde dieren. Gelukkig niets te zien. Eenmaal in Nata aangekomen eindelijk weer genoten van een douche! Dat was wel even nodig.. De volgende ochtend reden we vroeg weg naar Kasani, het laatste dorpje in Botswana, aan de Chobe rivier. Die middag hadden we een boat cruise over de Chobe rivier, waar we enorm veel nijlpaarden hebben gezien! Ook waren er twee olifanten voor onze neus in het water aan het vechten! Verder nog buffels (4 /big 5!) en giraffen gezien, maar helaas geen krokodillen. De volgende ochtend was onze laatste game drive en dus de laatste kans om nummer 5 van de big five te zien, het luipaard. Op weg naar het Chobe reservaat kwamen we al een aantal olifanten langs de weg tegen. Om dit reservaat staan geen hekken, waardoor de dieren in en uit kunnen lopen. Dit betekent ook dat ze in het dorp kunnen lopen, altijd opletten dus. Dit park was een stuk groener dan Etosha, en daardoor ook een stuk mooier. In het park zagen we weer heel veel impala's, een gewonde kudu, veel bavianen, nijlpaarden, giraffen, maar helaas geen luipaard. We waren al op de terugweg naar de uitgang van het park, toen iedereen opschrok van de kreet 'Leopard!!!!' De jeep in z’n achteruit, en ja hoor! Op ongeveer vijfentwintig meter afstand liep het beest dat onze big five compleet maakte! We zijn het luipaard nog een tijd gevolgd, maar hij was lastig te zien omdat er te veel bosjes stonden.
Van Botswana de grens overgestoken naar de Victoria Falls in Zimbabwe. Het water valt over een breedte van 1700 meter van Zambia 108 meter naar beneden op Zimbabwe. Helemaal doorweekt door de opstijgende damp, maar het helemaal waard. Super mooi! Die avond zijn we met de hele groep lekker uit eten geweest en nog wat drankjes gedaan. De volgende dag zijn we door het dorpje Victoria Falls gelopen en over de brug naar de Zambiaanse kant gelopen. We zijn dus onofficieel in Zambia geweest, want we hebben geen stempel in ons paspoort. Dat is nog een paar 100 meter verder. De brug is dus eigenlijk niemandsland. In de namiddag zijn we op een Sunset Cruise gegaan. Deze voer over de Zambezi rivier, maar nadat we één krokodil hadden gezien vonden we de dieren niet meer interessant dus hebben we ons vooral gefocust op de gratis drank. Daarna zijn we uit gegaan bij een hostel met een bar met zwembad. Een hele gezellig afsluiting van de tour!
De volgende dag snel onze spullen gepakt om met een andere truck en een andere chauffeur in twee dagen naar Johannesburg te rijden. Pas hier bleek wat een geluk we gehad hebben met onze vorige chauffeur/gids. Deze man was echt verschrikkelijk! We hebben vanaf 9 uur ’s ochtends tot half 10 's avonds gereden. We waren als wel wat gewend, maar dit was wel heel lang! Voor de laatste keer hebben we onze tent in rap tempo opgezet terwijl de rest weer stond te stuntelen. Hoe moeilijk kan het zijn?! De volgende dag nog een paar uurtjes gereden waarna we afscheid hebben genomen van de rest van de groep om richting het airport te gaan. Na een korte vlucht van Johannesburg naar Kaapstad waren we weer 'thuis'. De volgende dag nodig gehad om bij te tanken waarna ik weer volop energie had om Kaapstad te leren kennen!
Voor mijn tijd in Kaapstad had ik een hele bucketlist af te werken. We wilden Lion’s head gaan beklimmen maar het bleek te bewolkt te zijn. Als het uitzicht het niet waard is, zou dat zonde van de klim zijn. Dus zijn we in de stad gaan rondlopen: Bo Kaap (met allerlei gekleurde huisjes), Castle of Good Hope (Nederlands fort) een park en een marktje bezocht. Bovenaan mijn bucketlist stond de hoogste bungeejump van een brug ter wereld, 550 kilometer uit Kaapstad. Lonneke kon helaas niet mee omdat ze moest werken dus heeft ze mij ’s ochtends vroeg op de bus gezet. Aan het einde van de middag kwam ik aan in een hostel dat ik van te voren op internet al gevonden had. Iedereen die hier werkte kon als hippie bestempeld worden, ze hadden paarden, een knuffelgeit, speelden djembee bij het kampvuur, maakte de hangmatten zelf en deden vooral rustig aan. Ik kon niet anders dan meedoen, en heb zelfs twee jongens bereid gevonden de volgende dag met mij mee te springen. Bij het skydiven waren de zenuwen zo goed als niet aanwezig, bij het bungeejumpen wel! Niet zozeer de sprong, maar de weg ernaartoe was eng! Het ‘pad’ naar het midden van de brug was namelijk gammel en je kon er doorheen kijken. Je ziet het dus dieper en dieper worden. Eenmaal veilig in het midden aangekomen stonden we weer op vaste grond en had ik er vooral heel veel zin in! Er stond harde muziek aan en één voor één werden we geroepen om klaargemaakt te worden. Omdat je voeten aan elkaar vastgebonden zitten dragen er twee mannetjes je naar de rand waarna ze 5-4-3-2-1-BUNGEE!! zeggen waarna ik met gespreide armen van de 216 meter hoge brug afsprong met slechts een elastiekje dat mij in leven zou gaan houden. Eenmaal uitgedeinsd werd al dat bloed in m’n hoofd toch wel oncomfortabel, maar gelukkig lieten ze al een mannetje naar beneden zakken die mij aan zich vastkoppelde om mij terug omhoog te takelen. En net als met het skydiven: Ik wil nog een keer!! ’s Avonds de bus weer terug naar Capetown genomen waar ik de volgende ochtend vroeg weer werd opgehaald door Lonneke. Die middag was het ontzettend heet in Kaapstad, 39 graden, dus zijn we naar een wijnfarm gegaan om ‘cultuur te snuiven’. Nadat we een champagne en drie wijntjes gedronken hadden vroegen we om een fles wijn om mee naar huis te nemen en de rekening van de proeverij en de fles samen. Bleek dat de proeverij gratis was als je een fles wijn kocht. Dat zijn toch mooi 8 wijntjes + een fles voor €3,90. Ik vraag me af waar ze hun geld aan verdienen! ’s Avonds hebben we de Hout Bay Market bezocht om een hapje te eten en wat rond te struinen. De volgende dag weer een markt bezcocht, voor de tweede keer naar de Old Biscuit Mill. Dit keer zonder kinderen en kinderwagens wat het een stuk makkelijker en leuker maakte. Daarna de kiddo’s opgehaald omdat die een bezoekje aan Cape Point ook wel leuk zouden vinden. Zeker als je ze beloofd dat we onderweg pinguïns gaan zien. Kids dol enthousiast, blijken de pinguïns net zwemles te hebben. Geen één gezien! Gelukkig maakte de zeehonden het goed. Bij Kaap de Goede Hoop heeft Lonneke me afgezet waarna ik naar Cape Point (meest zuidwestelijke puntje van Afrika) ben gelopen. Lonneke en de kinderen zijn met de auto gegaan. Een super mooie wandeling langs steile afgronden en de blauwe zee. We zijn terug gereden via de Cheapmans Peak Drive, een bijzondere route met aan de rechterzijde stijle bergen omhoog en aan de linkerzijde diepe afgronden richting de zee. Ook een wijn tour stond nog op de list. Wat research gedaan en hop, op naar Franshoek en Stellenbosch. Bij de wijnfarm Boschendal hebben we een wijnproeverij met chocolade gedaan. Door eerst te ruiken, dan te wijn proeven, dan chocolade eten en weer de wijn proeven, de chocolades zijn speciaal voor deze wijnen gemaakt en laat de smaak sterker uitkomen. Na een lunch nog twee proeverijen gedaan, heerlijk! De volgende ochtend was het gelukkig wel goed weer, waardoor we Lion’s Head konden beklimmen. Na drie kwartier klimmen waren we boven en hadden we een prachtig uitzicht over Kaapstad. Meteen weer naar beneden want we wilden ook de Tafelberg nog op. Omhoog lopen zouden we niet redden omdat de kids uit school opgehaald moesten worden dus wilden we met de kabelbaan. Tot we de rij zagen, toen wilde we niet meer. De grootste toeristische attractie van Kaapstad heb ik dus overgeslagen! Onder het mom van ‘ik hou niet van massatoerisme’ ook niet met witte haaien in een kooi gedoken, maar ben ik gaan duiken met zeehonden, zonder kooi! Met een dik duikpak aan het 5 meter diepe water in. En dat was koud! Tien graden om precies te zijn. Ik ben een echte mooi weer duiker en het koelste water waar ik tot toen toe in gedoken had was zevenentwintig graden. De zeehonden vonden ons bezoek reuze interessant dus ik kon gewoon lekker op de boden gaan zitten en ze kwamen naar me toe. Met tientallen tegelijk zwommen en speelden ze om me heen. Ze zwommen hard op me af om vervolgens net over me heen te scheren. Na drie kwartier had ik het zo koud dat ik m’n vingers niet meer kon bewegen dus vond ik het wel weer mooi geweest. In de boot kreeg ik een heerlijke scheut water op kamertemperatuur m’n wetsuit in gegoten om op te warmen. Soms ontstaat er onrust op Seal Island, meestal is hier geen aanwijsbare reden voor, maar het gevolg is dus dat ineens alle zeehonden gaan rennen en het water induiken. Dit gebeurde precies op het moment dat wij weer in de boot zaten. Duizenden zeehonden waren tegelijk in het water, overal om ons bootje heen. Zó gaaf!
Mijn laatste dag ben ik naar Robbeneiland geweest, het eiland waar Nelson Mandela 27 jaar gevangen heeft gezeten. Eerlijk gezegd vond ik het een beetje tegenvallen. Het enige interessante was dat we werden rondgeleid door een ex-gevangene, die ons alles kon vertellen over het leven in de gevangenis. Om af te sluiten zijn Lon en ik naar een Afrikaans restaurant gegaan, waar ik waarschijnlijk iets verkeerds gegeten heb. De hele nacht niet lekker geweest en ook in het vliegtuig terug naar huis voelde ik me nog beroerd! Toen mijn vlucht vanaf München naar Amsterdam halverwege ineens besloot om te draaien en terug te gaan naar München vanwege een technisch mankement wist ik dat het een pechdag was. Maar toen vervolgens ook mijn backpack nog eens niet op de band bleek te liggen op Schiphol wist ik dat dit niet de juiste dag was om een staatslot te kopen!
De volgende ochtend vroeg begon ons grote avontuur! Aangezien het goedkoper, makkelijker en leuker is om een rondreis in Afrika met een groep te doen hadden we ons bij Nomad aangemeld. We gaan een reis maken vanaf Kaapstad naar de Victoria watervallen in Zimbabwe. Tijdens deze reis zullen we ongeveer twee weken in Namibië en één week in Botswana doorbrengen. In totaal een reis van 7192 kilometer!!!! Op het kantoor waar we verzamelden hebben we onze chauffeur/gids, kok en de groep ontmoet. De groep kwam vanuit de hele wereld. Er was maar 1 andere Nederlander, drie Australiërs, één jongen uit Zwitserland, een paar Duitsers , een vrouw uit Engeland, vijf Brazilianen, een Nieuw-Zeelandse, een meisje uit Zuid Korea een stelletje uit Japan en een meisje uit Zuid Afrika zelf. Nadat alle backpacks en campingspullen in de truck geladen waren kon de reis beginnen!!
De eerste twee dagen bleven we nog in Zuid Afrika, daarna staken we de grens over naar Namibië. Vanuit Kaapstad reden we ongeveer 200 km richting Cederberg. Hier hebben we een wandeling gemaakt met een heel schattig bosmannetje als gids. Hij liet schorpioenen zien, vertelde over welke slangen hier allemaal leven, liet oude tekeningen op rotsen zien en vertelde op een aandoenlijke manier over hoe zijn mammie en pappie als hij ziek was, de planten plukte en hem ermee beter maakte. Daarna kwam de eerste keer de tent op zetten op de camping. Wat enorm makkelijk was, want er waren 8 ijzeren stokken die het frame vormen waarna je daarna de haakjes van de tent eraan haakte. Een regenzeiltje erover heen gehangen -welke veel te klein was voor de tent – en klaar is kees! Binnen 2 minuten stond onze tent! De rest van de groep had iets meer moeite met het bouwpakket. Zelfs na drie weken bleken sommigen er nog meer dan tien minuten over te doen! In de avond begon het keihard te regenen, waardoor het in onze tent erg nat was geworden. Lekker zo'n regenzeil die niet helemaal over je tent heen past!
De volgende dag zijn we naar de Gariep Orange River gereden. De rivier werd vroeger de Gariep River werd genoemd, totdat er een mannetje van de VOC in naam van Willem van Oranje de naam veranderde in Gariep Orange River. De rivier is de grens tussen Namibië en Zuid Afrika, is ongeveer 1800 km lang en is daarmee de langste rivier van Zuid Afrika. De volgende dag zijn we gaan kanoën op de rivier. Het was niet echt heel mooi weer, maar dat weerhield ons niet om vanaf moment één al een watergevecht te starten. Kletsnat begonnen we aan onze tocht van 7 km. Makkie dachten we, maar als snel waren de armpjes toch wat moe geworden. Gelukkig konden we een aantal keer uitrusten en wat zwemmen tussendoor. Toen we hiervan terug kwamen direct koers richting Namibië gezet! Het land dat door de gids ‘het allermooiste land van Afrika’ word genoemd! En hij kan het weten!
In Namibië was de Fish River Canyon de eerste stop, en wat voor één! We kwamen net op tijd aan om de zonsondergang te kijken. Maar het was helaas bewolkt, dus weinig te zien. Maar het mocht de pret niet drukken! De Canyon is de tweede grootste Canyon in de wereld en de grootste van Afrika. Ik ben zelf niet bij The Grand Canyon in Amerika geweest, maar ik denk dat hij wel redelijk vergelijkbaar is. Samen met een paar vrienden hebben we allemaal een steen uitgezocht die een tekortkoming van onszelf moet voorstellen. Tegelijk hebben we al onze ‘flaws’ naar beneden gegooid. Hierna hadden we de smaak van het stenen gooien goed te pakken, dus zijn we maar wedstrijdjes gaan doen om de –door andere mensen gemaakte- stapels stenen op de rand omver te gooien!
Iedere dag zitten we veel in de truck en leggen we heel wat kilometers af. Maar dit is alles behalve saai. In de truck is het gezellig met alle medepassagiers. Er worden diepgaande gesprekken gevoerd, gesprekken die helemaal nergens over gaan, er worden kaartspelletjes gespeeld maar ook is er tijd voor middagdutjes. Ook kan er genoten worden van de adembenemende uitzichten. Namibië is één grote woestijn (de Namib Desert), maar toch wisselt het landschap. Soms is er alleen maar zand, soms staan er alleen wat struiken maar af en toe staan er ook bomen. Dit wordt afgewisseld met enorme rotspartijen. De truck moet je voor je zien als een vrachtwagen voorkant, met daarop een trailer die volledig is aangepast. De binnenkant ziet er gewoon uit als een bus, alleen zitten we een stuk hoger waardoor er onder ons plaats is voor alle tenten en andere kampeerspullen aan de rechter kant, en een volledige (primitieve) keuken aan de linker kant. In de campsites zit veel verschil. De meeste hebben, tot mijn grote verbazing, een zwembad! Heerlijk om al het stof en zand van je af te spoelen en lekker af te koelen! De temperatuur varieerde overdag namelijk van 28 tot soms hele dagen van 35 graden. ’s Nachts koelde het flink af. De campsite waar we deze keer arriveerde stelde niets meer voor dan een grote zandvlakte, maar dan wel met een toiletgebouwtje en een zwembad. Aan het einde van de middag kwamen er ineens allemaal lokale kindjes tevoorschijn (waar ze vandaan kwamen is mij nog steeds een raadsel) die wel een potje voetbal met onze jongens (+Lonneke) wilden spelen. Met waterflessen werden de doelen gemarkeerd. Ze vonden het geweldig! Dit keer hadden we geen tent opgezet, want de twee Australiërs, Lonneke en ik gingen onder de sterrenhemel slapen. De regenzeilen van de tenten op de grond gelegd, matrasjes, slaapzakken erop en een nog een regenzeil op ons, om ons te beschermen tegen de dauw. De sterren waren werkelijk waar prachtig, ik heb nog nooit in mijn leven de Melkweg kunnen zien! Zó gaaf! Om ons heen liepen er een paar jakhalzen, maar gelukkig waren ze banger voor ons dan wij voor hen.
Om 4 uur moesten we opstaan, want we moesten nog voor de zon opkwam in Sussusvlei zijn. Een gebied dat bestaat uit enorme zandduinen. De zonsopgang was het mooiste te bewonderen vanaf Dune 45 dus daar moesten we maar ‘even’ opklimmen. Van onderen zag hij er onschuldig uit maar toen ik halverwege was kón ik niet meer, zeker niet op een nuchtere maag! Iedere stap die je zet zak je naar beneden waardoor je vijf keer zo veel moet klimmen. Na een korte pauze halverwege was ik gelukkig nog op tijd boven voor de zonsopkomst. Lon heeft ‘m van halverwege bekeken. De duinen leken in dit vroege ochtendlicht wel goud te kleuren, prachtig! Aangezien naar beneden lopen minder leuk is dan naar beneden rollen zijn we voor optie twee gegaan. En dat gaat hard kan ik jullie vertellen! Hoe lang ik er over deed om omhoog te komen, zo snel ging ik nu naar beneden! Letterlijk óveral zat zand! Na een lekker ontbijtje onderaan het duin zijn we richting Deadvlei gegaan. Een gebied middenin Sussusvlei waar het witte zoutoppervlakte met dode bomen afsteekt tegen de hoge oranje duinen. 900 jaar geleden stroomde hier een ondergrondse rivier waardoor er bomen groeide. Maar de rivier is opgedroogd waardoor de bomen langzaam gestorven zijn. En omdat er in deze woestijn geen beesten of organismen te vinden zijn die de bomen af kunnen breken, staan ze er nu (900 jaar later dus!) nog steeds. Na deze geweldige ochtend (misschien wel het hoogtepunt van de reis!) zijn we naar de Sesriem Canyon gereden. Deze wordt zo genoemd omdat de vroegere bewoners zes paardenriemen nodig hadden voordat de emmer bij het water was. Even een rondje gelopen, maar niet heel spectaculair. Hierna zijn we doorgereden naar de volgende campsite, waar we meteen werden ingeladen in een truck voor een Bushmen walk. Hier gingen we een berg op, wat een beetje op een kleine versie van de Tafelberg leek, om de zonsondergang te bekijken. De zonsopgang en ondergang op één dag. Ook deze meneer heeft ons veel over de woestijn verteld. Je zou namelijk denken dat ze in Afrika blij zijn als het eens een keer regent, dat zijn ze dus niet. Het hele ecosysteem heeft zich op de droogte aangepast en een flinke regenbui gooit dit alleen maar in de war. Een paar jaar geleden heeft het veel geregend, waardoor er nu allerlei beestjes met uitsterven bedreigd zijn.
En ook deze nacht gingen we weer buiten slapen, dit keer kwam de helft van de groep er ook bij liggen. Dus lagen we met z’n alle op een rijtje te kijken naar de sterren. Ik heb wel drie vallende sterren gezien :) De volgende dag bij de Steenbokskeerkring een foto momentje gehad met het bord dat deze markeert, waarna we langs Walvis Bay zijn gereden. Hier stonden er duizenden flamingo’s in het water. Na een stukje doorgereden te zijn kwamen we aan bij de plek waar gelunched hebben. Toen we net op het strand aan het genieten waren van onze broodjes dook er voor ons ineens een zeehond op en was er een groep dolfijnen in de golven aan het spelen en een wedstrijdje hoogspringen aan het doen! Genieten!! Nog een stukje doorgereden naar The Skeleton Coast. Deze heeft ooit zijn naam gekregen om de walvis skeletten die er gevonden zijn. Maar hij is nog steeds van toepassing. De zee blijkt hier namelijk onvoorspelbaar te zijn, en moeilijk te bevaren. Voor de kust liggen vandaag de dag veel skeletten van aangespoelde schepen. Nog een klein stukje verder gereden naar Swakopmund. Nadat we dagen omringd zijn geweest met zand was hier ineens de zee en de stad. In het stadje zelf is er niet veel te beleven, toeristen komen hierheen voor activiteiten met een hoog adrenaline gehalte. Lonneke en ik besloten dat we wilden gaan skydiven. Na ons daar voor de volgende dag voor te hebben ingeschreven gingen we naar de lodge, eindelijk weer een lekker bed en een warme douche! Maar eenmaal aangekomen in de lodge stelden ze ons voor nu meteen al te gaan skydiven, want nu was het weer goed. En je weet nooit hoe het morgen is.. Zo spongen we dus twee uur nadat het plan ontstaan was vanaf 10.000 feet hoogte al het vliegtuig uit!
Het vliegveld stelde niets meer voor dan een zeecontainer en een geasfalteerde strook. Er pasten maximaal zes man in het vliegtuigje, waardoor iedereen in groepjes van drie + drie instructeurs werd ingedeeld. Wij waren één van de laatste dus zagen we de rest allemaal zenuwachtig het vliegtuigje in gaan en helemaal happy weer op de grond landden. De zenuwen bleven bij ons eigenlijk uit, we hadden er gewoon enorm veel zin in! Toen we op de juiste hoogte waren m’n benen over de rand gehangen en liet de meneer op mijn rug ons met een koprol het vliegtuig uit duikelen. Om de vrije val van dertig seconden te beschrijven kom ik woorden tekort! Nadat de parachute geopend was “welcome to my office” mocht ik zelf sturen. Lekker stunten natuurlijk, ik wist nog hoe dat moest van de keer dat ik in Frankrijk ben gaan parapenten. Na een minuut of tien te hebben rondgezweefd heb ik de touwtjes uit handen gegeven voor de landing. Wat een adrenaline! Ik wil nog een keer!!
We zijn die avond met de hele groep uit eten geweest bij een Italiaans restaurant, en hebben nog wat drankjes gedaan. De hele ochtend in bed blijven liggen en net voor 12 uur eruit, zodat we Lily (Australische meisje) gedag konden zeggen. Zij was met nog 3 anderen de eerste die de groep verlieten. Die dag zijn we nog even door het stadje gelopen, maar er is hier echt niks te beleven. Die avond zijn Lon en ik met de Australiërs bij een restaurant aan de zee gaan eten. En daarna weer naar dezelfde bar, maar daar was het dit keer niet zo leuk als gisteren. Dan nog maar nog een avondje genieten van ‘luxe’, want de volgende ochtend gingen we naar een campsite bij Spitzkoppe, zonder douche en normale wc. Spitzkoppe dankt zijn naam aan de spitse bergtoppen die zomaar uit het niets opdoemen. Aangekomen op de campsite stonden we tussen de enorme rotsblokken, waar we later die avond op zijn geklommen om de zonsondergang te zien. De rotsformaties zijn meer dan 700 miljoen jaar oud en de hoogste ervan is 1784 meter boven zeeniveau. In de verte waren er nog een aantal rotsformaties, maar verder was er helemaal niks. Één grote zandvlakte, de Namib Desert.
Onze volgende nacht sliepen we om de hoek bij de Himba tribe. Toen we aankwamen hebben we eerst even gezwommen in het zwembad tot het begon te regenen! Gelukkig klaarde het snel op zodat we (zoals trouwens iedere avond) lekker bij het kampvuur konden zitten. De volgende ochtend gingen we de Himba tribe bezoeken. Deze mensen leven nog zoals ze vroeger deden. Hutjes van klei en poep. Vroeger was dit zodat ze snel konden afbreken en weer op konden bouwen. Tegenwoordig is dit leuk voor de toeristen en krijgen ze er enorm veel geld voor om te worden bezocht. Het was erg toeristisch, niet omdat er veel mensen waren want we waren de enigen, maar omdat ze niet meer zelfvoorzienend zijn. Ze leven van het geld dat wij ze betalen om ze te zien. Het bijzondere aan de Himba tribe is het opvallende uiterlijk van de vrouwen. Met versiering om hun enkels en polsen, enorme blote borsten en haar dat in dreadlocks van roze klei zit. Na dit bezoek direct doorgereden naar Etosha National Park. Ons eerste National park, kom maar op met al die wilde dieren!! Etosha heeft de grote van België en op onze eerste game drive hadden we binnen een half uur al 3 van de big 5 gespot. Een leeuw, een olifant en een neushoorn. En nog veel meer andere dieren, zebra's, gnoe's, impala's, springbokken, struisvogels, hyena’s, giraffen en noem maar op. De eerste paar dieren was het nog aahh, oehhh, ohhh. Maar na 100 impala's, of springbokken lieten we die links liggen. Bij de campsite aangekomen zagen we al een regen en onweersbui aankomen, dus wij hadden geen tentje opgezet. Wij wilde wel onder de overdekking slapen op een van de tafels of op de grond. Maar toen het begon te regenen en te onweren bleek al snel dat dit niet meer zou kunnen. De vloer onder de overdekking liep helemaal onder water. En wij hadden geen tentje opgezet. Lon ging in de truck slapen en ik heb één van de picknick tafels uitgezocht om op te overnachten. Met het geluid van een brullende leeuw op de achtergrond en wilde dassen die rond mijn tafel heen snuffelde op zoek naar voedsel, ben ik in een diepe slaap gevallen! De volgende ochtend zijn we door het park naar onze volgende campsite gereden. Op het heetst van de dag zijn de dieren niet actief, dus wij konden ook lekker siësta houden en zwemmen. Etosha is vrij toeristisch dus hadden we een luxe campsite met mooi zwembad. In de namiddag zijn we met een klein groepje nog gaan rijden, maar hebben we niet veel bijzonders gezien. Wel mochten we allemaal even zelf de truck besturen! En de Nederlandse dames deden het beter dan de Australische heren, altijd leuk! ’s Avonds hebben we de zonsondergang bekeken bij een meertje bij de camping. Helaas waren er alleen een paar hyena's en zebra's, geen groot wild. Het mooiste was nog de onweersbui die je van ver af kon bekijken. Die avond begon het dan ook weer te regenen, dit keer maar wel een tentje opgezet..
De volgende ochtend gingen we naar de hoofdstad van Namibië, Windhoek. De grootste toeristische attractie van deze stad is een kerk, maar zelfs dat was saai. Er was echt niets te beleven. Die avond zijn we weer met de groep uit eten geweest in Joe's Beer House. Daar hebben van het wild geproefd dat we de afgelopen dagen gezien hadden. Kudu, Struisvogel, Zebra, Krokodil en Impala. Ik krijg het bijna niet over mijn lippen, maar zebra is heerlijk! De volgende ochtend afscheid genomen van de Australische jongens en de Nieuw-Zeelandse vrouw waarna we onze koers zette richting Botswana. Die avond kregen we een dans en zang optreden van de lokale stam. De vrouwen klapten en zongen en twee mannen deden zeven verschillende dansen, ook al was het verschil wat moeilijk te zien….
Na een hele dag in de truck te hebben gezeten hebben we overnacht aan de grens van de Okavango Delta waar we de dag erna heen zouden gaan. De Okavango Delta bestaat uit meren, rivieren, en een heleboel eilandjes. Het is meer dan 17000 km² groot en daarmee de grootste inland delta ter wereld. De volgende ochtend de tenten, matrasjes, stoeltjes en bagage in Mokoro’s geladen. Dit zijn uitgeholde boomstammen die gebruikt worden als kano’s waar je met zijn tweeën in paste. Achterin de Mokoro stond een ‘poler’ die ons met behulp van een lange stok door de delta voortduwde. Na een tocht door een smal ‘paatje’ door het riet kwamen we na een uur of twee/drie aan bij het eiland waar we twee nachten zouden gaan overnachten. De polers bleven met ons op het eiland. Het eerste wat er gedaan werd was het kamp opbouwen, een vuurtje maken en een gat in de grond graven als wc. Daarna zijn we gaan zwemmen in de delta. In de namiddag zijn we naar een ander eilandje gevaren om daar een wandeling te maken in de hoop op wat wildlife. Dit viel tegen, na 1,5 uur wandelen hadden er een paar zebra’s een één gnoe op de teller staan. Het is niet het juiste seizoen om wild te spotten aangezien het het natte seizoen is, wat betekend dat er genoeg water is. De dieren leven dus erg gespreid over het gebied. Doordat dit tegenviel hebben Lon en ik besloten niet mee te doen aan de wandeling van de volgende dag. Die begon om 5 uur ’s morgens. Wij hebben dus lekker uitgeslapen tot de rest terug kwam van hun vier uur durende wandeling. Achteraf een goede beslissing, ook dit keer hadden ze geen geluk gehad. Die dag lekker in ons kamp gechillt, boekje lezen en beetje zwemmen en ik heb zelfs een taart gebakken omdat één van de Brazilianen jarig was. Het beslag was het probleem niet, het was het gebrek aan een oven. Ik heb het beslag in een pan gedaan, deze op het vuur gezet met hete kolen er bovenop. En het werkte nog ook!! De volgende ochtend weer alles ingepakt in de Mokoro's en terug naar het vaste land gevaren.
Onderweg moesten we stoppen om de truck te maken. Deze lekte namelijk diesel. Terwijl de chauffeur de truck maakte moesten wij op de uitkijk staan voor wilde dieren. Gelukkig niets te zien. Eenmaal in Nata aangekomen eindelijk weer genoten van een douche! Dat was wel even nodig.. De volgende ochtend reden we vroeg weg naar Kasani, het laatste dorpje in Botswana, aan de Chobe rivier. Die middag hadden we een boat cruise over de Chobe rivier, waar we enorm veel nijlpaarden hebben gezien! Ook waren er twee olifanten voor onze neus in het water aan het vechten! Verder nog buffels (4 /big 5!) en giraffen gezien, maar helaas geen krokodillen. De volgende ochtend was onze laatste game drive en dus de laatste kans om nummer 5 van de big five te zien, het luipaard. Op weg naar het Chobe reservaat kwamen we al een aantal olifanten langs de weg tegen. Om dit reservaat staan geen hekken, waardoor de dieren in en uit kunnen lopen. Dit betekent ook dat ze in het dorp kunnen lopen, altijd opletten dus. Dit park was een stuk groener dan Etosha, en daardoor ook een stuk mooier. In het park zagen we weer heel veel impala's, een gewonde kudu, veel bavianen, nijlpaarden, giraffen, maar helaas geen luipaard. We waren al op de terugweg naar de uitgang van het park, toen iedereen opschrok van de kreet 'Leopard!!!!' De jeep in z’n achteruit, en ja hoor! Op ongeveer vijfentwintig meter afstand liep het beest dat onze big five compleet maakte! We zijn het luipaard nog een tijd gevolgd, maar hij was lastig te zien omdat er te veel bosjes stonden.
Van Botswana de grens overgestoken naar de Victoria Falls in Zimbabwe. Het water valt over een breedte van 1700 meter van Zambia 108 meter naar beneden op Zimbabwe. Helemaal doorweekt door de opstijgende damp, maar het helemaal waard. Super mooi! Die avond zijn we met de hele groep lekker uit eten geweest en nog wat drankjes gedaan. De volgende dag zijn we door het dorpje Victoria Falls gelopen en over de brug naar de Zambiaanse kant gelopen. We zijn dus onofficieel in Zambia geweest, want we hebben geen stempel in ons paspoort. Dat is nog een paar 100 meter verder. De brug is dus eigenlijk niemandsland. In de namiddag zijn we op een Sunset Cruise gegaan. Deze voer over de Zambezi rivier, maar nadat we één krokodil hadden gezien vonden we de dieren niet meer interessant dus hebben we ons vooral gefocust op de gratis drank. Daarna zijn we uit gegaan bij een hostel met een bar met zwembad. Een hele gezellig afsluiting van de tour!
De volgende dag snel onze spullen gepakt om met een andere truck en een andere chauffeur in twee dagen naar Johannesburg te rijden. Pas hier bleek wat een geluk we gehad hebben met onze vorige chauffeur/gids. Deze man was echt verschrikkelijk! We hebben vanaf 9 uur ’s ochtends tot half 10 's avonds gereden. We waren als wel wat gewend, maar dit was wel heel lang! Voor de laatste keer hebben we onze tent in rap tempo opgezet terwijl de rest weer stond te stuntelen. Hoe moeilijk kan het zijn?! De volgende dag nog een paar uurtjes gereden waarna we afscheid hebben genomen van de rest van de groep om richting het airport te gaan. Na een korte vlucht van Johannesburg naar Kaapstad waren we weer 'thuis'. De volgende dag nodig gehad om bij te tanken waarna ik weer volop energie had om Kaapstad te leren kennen!
Voor mijn tijd in Kaapstad had ik een hele bucketlist af te werken. We wilden Lion’s head gaan beklimmen maar het bleek te bewolkt te zijn. Als het uitzicht het niet waard is, zou dat zonde van de klim zijn. Dus zijn we in de stad gaan rondlopen: Bo Kaap (met allerlei gekleurde huisjes), Castle of Good Hope (Nederlands fort) een park en een marktje bezocht. Bovenaan mijn bucketlist stond de hoogste bungeejump van een brug ter wereld, 550 kilometer uit Kaapstad. Lonneke kon helaas niet mee omdat ze moest werken dus heeft ze mij ’s ochtends vroeg op de bus gezet. Aan het einde van de middag kwam ik aan in een hostel dat ik van te voren op internet al gevonden had. Iedereen die hier werkte kon als hippie bestempeld worden, ze hadden paarden, een knuffelgeit, speelden djembee bij het kampvuur, maakte de hangmatten zelf en deden vooral rustig aan. Ik kon niet anders dan meedoen, en heb zelfs twee jongens bereid gevonden de volgende dag met mij mee te springen. Bij het skydiven waren de zenuwen zo goed als niet aanwezig, bij het bungeejumpen wel! Niet zozeer de sprong, maar de weg ernaartoe was eng! Het ‘pad’ naar het midden van de brug was namelijk gammel en je kon er doorheen kijken. Je ziet het dus dieper en dieper worden. Eenmaal veilig in het midden aangekomen stonden we weer op vaste grond en had ik er vooral heel veel zin in! Er stond harde muziek aan en één voor één werden we geroepen om klaargemaakt te worden. Omdat je voeten aan elkaar vastgebonden zitten dragen er twee mannetjes je naar de rand waarna ze 5-4-3-2-1-BUNGEE!! zeggen waarna ik met gespreide armen van de 216 meter hoge brug afsprong met slechts een elastiekje dat mij in leven zou gaan houden. Eenmaal uitgedeinsd werd al dat bloed in m’n hoofd toch wel oncomfortabel, maar gelukkig lieten ze al een mannetje naar beneden zakken die mij aan zich vastkoppelde om mij terug omhoog te takelen. En net als met het skydiven: Ik wil nog een keer!! ’s Avonds de bus weer terug naar Capetown genomen waar ik de volgende ochtend vroeg weer werd opgehaald door Lonneke. Die middag was het ontzettend heet in Kaapstad, 39 graden, dus zijn we naar een wijnfarm gegaan om ‘cultuur te snuiven’. Nadat we een champagne en drie wijntjes gedronken hadden vroegen we om een fles wijn om mee naar huis te nemen en de rekening van de proeverij en de fles samen. Bleek dat de proeverij gratis was als je een fles wijn kocht. Dat zijn toch mooi 8 wijntjes + een fles voor €3,90. Ik vraag me af waar ze hun geld aan verdienen! ’s Avonds hebben we de Hout Bay Market bezocht om een hapje te eten en wat rond te struinen. De volgende dag weer een markt bezcocht, voor de tweede keer naar de Old Biscuit Mill. Dit keer zonder kinderen en kinderwagens wat het een stuk makkelijker en leuker maakte. Daarna de kiddo’s opgehaald omdat die een bezoekje aan Cape Point ook wel leuk zouden vinden. Zeker als je ze beloofd dat we onderweg pinguïns gaan zien. Kids dol enthousiast, blijken de pinguïns net zwemles te hebben. Geen één gezien! Gelukkig maakte de zeehonden het goed. Bij Kaap de Goede Hoop heeft Lonneke me afgezet waarna ik naar Cape Point (meest zuidwestelijke puntje van Afrika) ben gelopen. Lonneke en de kinderen zijn met de auto gegaan. Een super mooie wandeling langs steile afgronden en de blauwe zee. We zijn terug gereden via de Cheapmans Peak Drive, een bijzondere route met aan de rechterzijde stijle bergen omhoog en aan de linkerzijde diepe afgronden richting de zee. Ook een wijn tour stond nog op de list. Wat research gedaan en hop, op naar Franshoek en Stellenbosch. Bij de wijnfarm Boschendal hebben we een wijnproeverij met chocolade gedaan. Door eerst te ruiken, dan te wijn proeven, dan chocolade eten en weer de wijn proeven, de chocolades zijn speciaal voor deze wijnen gemaakt en laat de smaak sterker uitkomen. Na een lunch nog twee proeverijen gedaan, heerlijk! De volgende ochtend was het gelukkig wel goed weer, waardoor we Lion’s Head konden beklimmen. Na drie kwartier klimmen waren we boven en hadden we een prachtig uitzicht over Kaapstad. Meteen weer naar beneden want we wilden ook de Tafelberg nog op. Omhoog lopen zouden we niet redden omdat de kids uit school opgehaald moesten worden dus wilden we met de kabelbaan. Tot we de rij zagen, toen wilde we niet meer. De grootste toeristische attractie van Kaapstad heb ik dus overgeslagen! Onder het mom van ‘ik hou niet van massatoerisme’ ook niet met witte haaien in een kooi gedoken, maar ben ik gaan duiken met zeehonden, zonder kooi! Met een dik duikpak aan het 5 meter diepe water in. En dat was koud! Tien graden om precies te zijn. Ik ben een echte mooi weer duiker en het koelste water waar ik tot toen toe in gedoken had was zevenentwintig graden. De zeehonden vonden ons bezoek reuze interessant dus ik kon gewoon lekker op de boden gaan zitten en ze kwamen naar me toe. Met tientallen tegelijk zwommen en speelden ze om me heen. Ze zwommen hard op me af om vervolgens net over me heen te scheren. Na drie kwartier had ik het zo koud dat ik m’n vingers niet meer kon bewegen dus vond ik het wel weer mooi geweest. In de boot kreeg ik een heerlijke scheut water op kamertemperatuur m’n wetsuit in gegoten om op te warmen. Soms ontstaat er onrust op Seal Island, meestal is hier geen aanwijsbare reden voor, maar het gevolg is dus dat ineens alle zeehonden gaan rennen en het water induiken. Dit gebeurde precies op het moment dat wij weer in de boot zaten. Duizenden zeehonden waren tegelijk in het water, overal om ons bootje heen. Zó gaaf!
Mijn laatste dag ben ik naar Robbeneiland geweest, het eiland waar Nelson Mandela 27 jaar gevangen heeft gezeten. Eerlijk gezegd vond ik het een beetje tegenvallen. Het enige interessante was dat we werden rondgeleid door een ex-gevangene, die ons alles kon vertellen over het leven in de gevangenis. Om af te sluiten zijn Lon en ik naar een Afrikaans restaurant gegaan, waar ik waarschijnlijk iets verkeerds gegeten heb. De hele nacht niet lekker geweest en ook in het vliegtuig terug naar huis voelde ik me nog beroerd! Toen mijn vlucht vanaf München naar Amsterdam halverwege ineens besloot om te draaien en terug te gaan naar München vanwege een technisch mankement wist ik dat het een pechdag was. Maar toen vervolgens ook mijn backpack nog eens niet op de band bleek te liggen op Schiphol wist ik dat dit niet de juiste dag was om een staatslot te kopen!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
