Bukit Lawang, Gili T en Nusa Lembongan

De busrit van vanaf het zuiden van Laos naar Siem Reap in Cambodja was de ergste busrit van deze reis tot nu toe. Het was een piepende krakkemikkige bus op een zeer slechte weg. Er waren vijftien zitplaatsen te weinig, dus je moest in het gangpad op de grond zitten. Maar dat waren we allemaal al gewend, en we waren er min of meer op voorbereid. De douane procedure verliep eigenlijk nog wel soepel, maar aan de andere kant van de grens aangekomen was er geen bus! We waren nog geen tien kilometer bij het startpunt vandaan, en al vijf uur verder. Het kleine beetje hoop dat ik nog had zakte me in mijn slippers… dit ging een hele lange dag worden. De volgende ochtend vroeg arriveerden we ein-de-lijk in Siem Reap. Een stad die ik al ken van mijn vorige reis. Ik zeg altijd dat ik nooit terug wil naar een plek waar ik al geweest ben, maar eigenlijk was het wel fijn voor een keer, om mij direct thuis te voelen in een stad. Ik hoefde geen toeristische attracties meer te bezoeken want die had ik allemaal al gezien, lekker relaxed dus! De nodige souvenirs gekocht en lekker gefeest. De enige reden dat ik Siem Reap voor twee dagen aandeed, is mijn vlucht naar Kuala Lumpur in Maleisië. En de enige reden dat ik deze stad weer twee dagen aandeed is mijn vlucht naar Sumatra in Indonesië. Ik had sowieso een overstap op KL, en aangezien ik een gratis visum kon krijgen heb ik besloten hier eventjes te blijven hangen! Ik verwachtte niet veel van deze stad. De grote steden die ik tot nu toe gezien had (Phnom Penh, Jakarta, Bangkok) vond ik niet heel interessant. Maar Kuala Lumpur was anders! Het was wijds opgezet, niet overbevolkt en totaal niet vervuild. Een grote westerse stad, die totaal niet Aziatisch aanvoelde. De mensen zijn erg aardig en behulpzaam, ik denk dat dit komt omdat ze goed Engels spreken. Wel was het erg duur, gelukkig bleef ik maar twee dagen! Ik ben na aankomst direct een rondje in de stad gaan lopen met twee meiden die ik in het hostel had leren kennen. We zijn naar de Petronas Twin Towers geweest, twee ontzettend hoge wolkenkrabbers. Stappen was te duur, dus de volgende dag vroeg uit de veren om naar de Batu cave te gaan. Op de 272 treden tellende trap naar de grot toe zaten tientallen aapjes ons al op te wachten. Daar waren we al op voorbereid! Geen eten bij ons, dus voor de aapjes waren we gelukkig niet interessant. De grot blijkt bijzonder te zijn door de Hindu tempel die er in staat, jaarlijks komen er tijdens een festival ongeveer een miljoen pelgrims op af. Het openbaar vervoer systeem is hier ontzetten uitgebreid en makkelijk. Maar toch is het ons gelukt om in de problemen te komen! We gingen ’s avonds naar een mangrovebos met duizenden vuurvliegjes! Dit natuurverschijnsel blijkt (in deze grote) maar op drie plaatsen in de wereld te bewonderen zijn. We zaten meer dan een uur buiten de stad, en toen we de bus terug wilde nemen werd ons verteld dat deze niet meer reed. Of dit echt waar was, of dat ze ons gewoon geld probeerde af te troggelen weet ik tot de dag van vandaag nog steeds niet. Maar we waren genoodzaakt om een van de medewerkers ons voor een aanzienlijk bedrag (omgerekend naar euro’s valt het reuze mee) terug naar het hostel te brengen.

De volgende dag naar de stad Medan op Sumatra gevlogen. Een week terug zat ik nog in Laos, nu was ik alweer drie landen verder. Tweedagen Cambodja en twee dagen Maleisië. Het is zo snel gegaan dat ik mijzelf er ieder uur weer aan moet herinneren in welk land ik ook al weer ben! In Medan zelf is niets te beleven dus wilde ik direct door naar het dorpje Bukit Lawang. Op internet het nodige speurwerk gedaan hoe ik daar moest komen. Vanaf het airport een bus naar Binjai en vanaf daar een minivan naar de eindbestemming. Duurt ongeveer 4 uur. Klinkt simpel, was het niet. Allereerst spreekt niemand hier Engels, dus als ik iets wil vragen aan iemand moest ik eerst iemand zoeken die kan vertalen. Ook was het de eerste keer dat ik echt alleen was. Toen de bus na anderhalf uur eindelijk vol zat, konden we vertrekken. We kwamen in een enorme file terecht en na vier uur (!) kwamen we eindelijk aan in Binjai. Het was in middels al een uurtje of 7/8 ’s avonds en donker. Toen ik de bus uitstapte werd ik direct omsingeld door twintig agressieve tuktuk chauffeurs. Allemaal stonden ze in het Indonesisch tegen me aan te schreeuwen. Maar ik wilde helemaal geen tuktuk, ik wilde een minivan. Bij het loket vertelde ze mij dat er geen minivans meer reden. Ik wist heel zeker dat ze dat nog wel deden, maar ze zagen in mij een wandelende portemonnee dus ze wilde me niet op de goedkope manier vervoeren. Dan maar iemand zoeken die de tuktuk chauffeurs kan vertalen. Eindelijk een aardige vrouw gevonden die Engels sprak, tot mijn chauffeur van de eerste bus mij aanbood naar Bukit Lawang te brengen. Deze man sprak Engels en had een bus, dus had direct een voorsprong. Terug bij hem in de bus gestapt. Na nog geen vijftien minuten zette hij de bus aan de kant van de weg en zei “Sorry, i’m not going to Bukit Lawang. You Sleep in this hotel”
“No, i’m going to Bukit Lawang”
“No, this is my hotel, you pay me and sleep here. You go to Bukit Lawang tomorrow”
Nog een paar keer geprobeerd uit te leggen dat ik toch echt die dag door zou reizen en al helemaal niet in zijn hotel ging slapen. We kwamen er niet uit, dus ben ik zonder te betalen de bus uit gelopen. Met dit scenario had hij al rekening gehouden, dus hij had zijn tuktuk vrienden alvast opgetrommeld. Ook hier weer omsingeld door vijftien in het Indonesisch schreeuwende mannen. Maar ik wilde helemaal niet met een tuktuk, ik wilde een minivan. Bij de tuktuk mannetjes weggelopen. Ik had geen idee waar ik was! Iedere keer als ik tegen iemand probeerde te praten kwam meneer de schofterige buschauffeur zich er in hun taal mee bemoeien. Ik denk dat hij iedereen vertelde dat hij geld aan me kon verdienen, en of ze me niet wilde helpen. Want dat is wat ze deden, niet helpen. En iedere keer probeerde hij me maar in een tuktuk te krijgen. Daar had ik dus helemaal geen zin in want dat zou het in plaats van twee uur minimaal vier uur duren. En het regende. Hij zei dat er geen minivans reden, maar ik wist zeker van wel want ik zag ze toch! Na een stuk of tien keer bij zo een onderhandeling weg te zijn gelopen had meneer de eikel ineens toch ergens een minivan vandaan getoverd, vol met opgestapelde Indonesische vrouwen. Veel te veel betaald, maar ik was al lang blij dat ik weg kon daar! In de bus was het gelukkig ontzettend gezellig en de vrouwen wilden alles weten over mijn zojuist verzonnen verloofde. Shit! Ik werd zelfs bij twee vrouwen thuis uitgenodigd om daar te eten en te slapen, om de volgende dag door naar Bukit Lawang te reizen. Het klonk ontzettend aantrekkelijk (het was inmiddels als 10u en ik had nog niet gegeten) maar als er iets zou gebeuren zou niemand (incl. ikzelf) weten waar ik was. Waarschijnlijk een grote kans misgelopen, maarja better safe than sorry!

De volgende dag eerst maar even bijkomen van de reis. Alhoewel dat me niet gemakkelijk gemaakt werd. De enige toeristische trekpleister hier zijn de jungletrekkings waarbij je in het tropisch regenwoud orang-oetans kan zien. In totaal zijn er 150 gidsen, maar slechts een stuk of 50 toeristen. De locals zijn wanhopig, en worden hierdoor bloed irritant. Iedereen doet probeert een praatje met je aan te knopen, alleen maar om je een tour te verkopen. Ze proberen allemaal vrienden met je te worden, zodat je met ze mee de jungle in gaat. Mijn ‘relaxte’ dagje was niet zo relaxed meer kan jullie vertellen! Bukit Lawang is een klein dorpje aan de rand van de jungle, aan beide kanten van een rivier. Overal zitten aapjes die je eten jatten dus je moet goed op je spullen letten! Ook begint het hier iedere dag rond twee uur met regenen en houdt dit de rest van de dag aan. Uiteindelijk een van de locals uitgekozen om een dagje mee de jungle in te gaan. Uiteraard was er niemand die mee ging, want er zijn hier bijna geen andere backpackers, dus het was alleen ik met mijn gids. ’s Ochtends een verse kip op de markt gehaald (ze slachten ‘m waar je bij stond) om in de jungle op een vuurtje te gaan barbecueën. Ergens halverwege de trekking had m’n gids het in zijn hoofd gehaald dat hij verliefd op me was. Hij kon niks meer over de jungle vertellen en vuurde de meest slechte openingszinnen op me af.
“I think you mother ate a lot of sugar when she was pregnant of you, cause your smile’s so sweet”
“What’s the difference between a star and you? The stars light the universe but you light my world!”
Tot overmaat van ramp begon het ook nog eens kei hard te regenen, dus moesten we schuilen onder een soort afdakje. Ontzettend ongemakkelijk. Twee uur en nog vijftien versierpogingen later was het bijna droog en zetten we onze tocht verder. Even later kwam de regen weer met bakken uit de hemel, maar het kon me niets meer schelen hoe nat ik zou worden, ik wilde terug! Aan het einde liet hij me niet eens betalen voor de jungletour. “Pay with love”

De volgende dag bij het feeding platform voor de orang-oetans gaan kijken. De orang-oetans hebben het heel moeilijk omdat 80% van het tropisch regenwoud is gekapt. Het is soms lastig om voedsel te vinden dus kunnen de orang-oetans iets extra’s komen halen bij dit platform. Tegenwoordig gaat het een stuk beter met de apen, dus maken alleen de zwangere vrouwtjes en de vrouwtjes met baby’s hier gebruik van. Eén voor één komen ze wat te eten halen, ontzettend mooi om deze dieren van dichtbij te kunnen bekijken! Prachtige beesten!

De rest van de tijd dat ik hier was heeft m’n jungle gids mij een beetje gestalkt. Als ik wakker werd zat hij beneden al te wachten en hij was altijd mij me in de buurt tot het moment dat ik naar bed ging. Het was gewoon bloed irritant. En de hele dag maar slechte versiertrucs… Mijn plan was in eerste instantie om nog twee weken in Sumatra te blijven maar ik had er gewoon geen zin meer in. De hele dag proberen mensen je geld afhandig te maken, of willen ze met je trouwen. De mannen willen je graag vertellen wat je moet doen, ik denk dat komt omdat ze Moslim zijn. Ik had het helemaal gehad met Sumatra dus ben lekker naar Bali gevlogen! Door de overstap op Singapore airport is wel m’n backpack kwijt geraakt waardoor ik bij aankomst in Bali helaas twee dagen in Kuta moest blijven, dichtbij het vliegveld. Wel gezellig twee vrienden van eerder die reis ontmoet, dat maakte alweer een hoop goed! Ik ben terug gegaan naar Gili T, een eiland waar ik eerder deze reis al geweest was. Toen had ik mijn eerste duikbrevet gehaald, nu ging ik voor mijn tweede! Mijn eerste duik was een nachtduik, zo gaaf! Ik heb een slapende schildpad, een waterslang en een hele hoop krabbetjes en garnaaltjes gezien. Het gave vond ik dat je door de zaklamp alles in de originele kleuren ziet, dus ook het rood! Van het normale daglicht kan de kleur rood niet diep door het water komen, daarom is alles zo blauw onder water. De volgende dag een deepdive gedaan, tot 30 meter! Mijn derde duik was er eentje met een hoger percentage aan zuurstof, waardoor ik langer onder water kon blijven. Ik moest hierna nog twee duiken doen, maar heb deze helaas nooit kunnen doen doordat ik een oorontsteking kreeg. Hierdoor kon ik mijn oren niet klaren en dus ook niet meer duiken. Ik had besloten het eerst maar twee daagjes af te wachten, misschien ging het wel over. Voor het eerst heb ik yoga uitgeprobeerd, dat is nog best zwaar! En een dagje naar Gili Meno gegaan. Een net zo klein eilandje als Gili T, maar dan zo goed als zonder toeristen! De hele dag gesnorkeld en een rondje om het eiland gelopen. Dit eilandje is nog mooier dan Gili T!

Na twee dagen mocht ik nog steeds niet duiken dus ben ik maar verder gaan reizen. Achteraf was dit de beste beslissing ooit. Op Nusa Lembongan, een eiland vlakbij Bali, heb ik de meest geweldige mensen ontmoet. We waren met z’n zevenen en hadden de hele week scooters gehuurd. We zijn via een brug naar een ander eiland gereden. Daar over de rotsen geklauterd naar een helder blauwe baai. Weer een stuk verder geklommen en daar splashten de hoge golven tegen de rotsen aan, een spectaculair uitzicht! ’s Middags afkoeling gezocht in een infinity pool en ’s avonds de meest spectaculaire zonsondergang van de reis mogen aanschouwen. We zaten op een rots, waaronder een grot was. De hoge golven rolde de grot in, om er vervolgens weer uit te splashen. In de achtergrond was er een prachtige zonsondergang. De rest van de week nog veel van beide eilanden verkend op de scooter. We zijn naar een mangrove bos gereden waar we zijn rond gepeddeld door een lokale meneer. Verder heb ik geoefend op mijn freediving skills, ik kan jullie trots vertellen dat ik m'n adem twee minuten in kan houden! Helaas komen alle goede dingen aan een eind, zo ook deze week. De helft van ons groepje ging met mij mee naar Bali om mijn laatste nachtje daar door te brengen. Van Bali ben ik naar Jakarta gevlogen, van Jakarta naar China. Hier kreeg ik tot mijn verbazing weer een gratis hotel en visum aangeboden! Na zes landen, elf vluchten en achttien stempels in mijn paspoort, werd ik op Schiphol verrast door een welkomstcomité bestaande uit Renee, Rosalie, Tanja, mama en Ruud! Op naar het volgende avontuur, over een week vlieg ik Nederland al weer uit richting Jordanië!